Η Ερση Σωτηροπούλου γράφει για τον κορωνοϊό, που φλερτάρει εξίσου με έναν άστεγο και έναν πρωθυπουργό

Σκεπάζει με σεντόνια τις βιβλιοθήκες, πλένει διαρκώς τα χέρια της, σε ένα σπιτι εξορίας μετέωρο στην άκρη του κόσμου γράφει η σπουδαία συγγραφέας Ερση Σωτηροπούλου μέσα από την καραντίνα που έχει επιβάλλει ο κορωνοϊός.

Τα βιβλία της Ερσης Σωτηροπούλου, πολυμεταφρασμένα, με σημαντικές εκδόσεις σε Ευρώπη και ΗΠΑ, με διεθνείς διακρίσεις, έχουν δημιουργήσει ένα δικό τους μοναδικό εκδοτικό σύμπαν (στην Ελλάδα κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πατάκη). Γράφει στα ημερολόγια καραντίνας του iefimerida.gr για το πώς διαχειρίζεται τον εγκλεισμό, όσα της λείπουν και τη στιγμή που θα αρχίσουμε πάλι να βγαίνουμε στους δρόμους, σαν τους ασβούς.

«Δεν είμαι απ’ αυτούς που διαχειρίζονται δημιουργικά την καραντίνα. Μισώ την κλεισούρα. Άσχετα αν έχω συνηθίσει να φεύγω για μεγάλα διαστήματα και να απομονώνομαι για να γράψω πηγαίνοντας σε μέρη που δεν γνωρίζω κανένα. Άσχετα επίσης, αν πολλές φορές όταν ήμουν στο σχολείο ή όταν εργαζόμουν σε κανονική δουλειά, έχω ονειρευτεί τον αποκλεισμό – θυμάμαι τις τρεις υπέροχες μέρες με τον αγαπημένο μου φίλο στη Ρώμη όταν η πόλη είχε αποκλειστεί από τα χιόνια και δεν πηγαίναμε στο γραφείο, ήταν σαν να σου κάνουν δώρο το σκασιαρχείο.

Η μεγάλη διαφορά είναι ότι αυτές ήταν δικές μου επιλογές. Και κυρίως δεν απέκλειαν τη ζωντανή, ανθρώπινη επαφή. Τώρα κάθε πρωί που ξυπνάω βλέπω μπροστά μου μια σειρά από κινήσεις άνευρες που μπορώ να κάνω ή να μην κάνω. Μπορώ να μαγειρέψω ή να μη μαγειρέψω. Μπορώ να τηλεφωνήσω σε κάποιον ή να μη τηλεφωνήσω. Μέσα σ’ ένα σπίτι εξορίας που μου φαίνεται μετέωρο στην άκρη του κόσμου.  Τις τελευταίες μέρες έχω αρχίσει να σκεπάζω με σεντόνια τις βιβλιοθήκες. Καλύτερα έτσι.

Ο ιός

είναι άχρωμος, απρόσωπος, εξαιρετικά διεισδυτικός. Να φταίει η δημοκρατικότητά του που τον κάνει τόσο ανιαρό; Το γεγονός ότι φλερτάρει εξ ίσου μ’ έναν άστεγο
ή μ’ έναν πρωθυπουργό; Θυμάμαι το τελευταίο ξέσπασμα της χολέρας στη Νάπολη –  είχε χρειαστεί να εμβολιαστώ τότε – τα κρούσματα είχαν θερίσει τις υποβαθμισμένες γειτονιές. Αυτό ίσχυε για όλες τις μεγάλες επιδημίες, τα πρώτα θύματα ήταν οι φτωχότεροι.

Ο κορωνοϊός καταρρίπτει τον κανόνα. Ακολουθεί τις ταχύτητες της παγκοσμιοποίησης ενώ ταυτόχρονα διαψεύδει σωρηδόν όλα όσα μας πιπίλιζαν τις τελευταίες δεκαετίες οι νεοφιλελεύθεροι υπέρμαχοί της. Το σενάριο δεν κρύβει εκπλήξεις. Καραντίνα, συμπτώματα, νοσοκομείο, αναπνευστήρας. Τα νούμερα τρέχουν στην τηλεόραση. Greece 70 points, France 120 points.  Μια  ερατώδης, τραγελαφική Eurovision. Όταν τα νούμερα θα σταματήσουν να πέφτουν στην οθόνη και θα αρχίσουμε να βγαίνουμε πάλι έξω, δειλά-δειλά σαν ασβοί, θα έχουμε μάθει κάτι απ’ αυτή την περιπέτεια;

Πλένω τα χέρια μου. Ξαναπλένω τα χέρια μου.

Υπάρχει μια άγρια πείνα στο μυαλό μου.

Μου λείπουν οι φίλοι μου.

Μου λείπουν οι άνθρωποι στους δρόμους.»