Καραντίνα ημέρα 24
Να ‘μαστε λοιπόν… καραντίνα ημέρα 24 ή τέλος πάντων όποια είναι..Αφορμή σήμερα για να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου στάθηκε μια βιντεοκλήση νωρίτερα το απόγευμα με τον βαφτιστικό μου, ο οποίος
χρειάστηκε βοήθεια, καθώς έπρεπε να σχολιάσει χωρίο από το εμβληματικό έργο του Δ. Σολωμού «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι».
Ανέτρεξα στο ποίημα και ξαναδιαβάζοντάς το κάτι σκίρτησε μέσα μου: αυτός ο πασιφανής συνειρμός και η συσχέτιση με το σήμερα. Ο Εθνικός μας ποιητής πόσο μοναδικά και εύγλωττα καταφέρνει να αποτυπώσει εικόνες: «Άκρα του τάφου σιωπή».. και αμέσως σχηματίζεται μπροστά στα μάτια μου η εικόνα της έρημης παιδικής
χαράς που βλέπω από το μπαλκόνι μου, της εκκωφαντικά σιωπηλής αυλής του σχολείου που βρίσκεται λίγο παραπέρα. Μερικά μόνο από τα μέρη που έσφυζαν από ζωή.
Και έρχεται όμως και η επόμενη εικόνα που ανατρέπει όλο το σκηνικό: « ο Απρίλης με τον έρωτα χορεύουν και γελούνε».. Ναι, μπήκε ο Απρίλης και η φύση οργιάζει σε μία έξαρση αναγέννησης. Όλα γύρω βρίσκονται στην πιο όμορφη στιγμή τους καθώς η φύση αναγεννάται.
Όπως και τότε, στο μακρινό 1826 όπου τοποθετείται χρονικά το ποίημα, έτσι και τώρα – τον Απρίλιο του 2020 – η φύση αψηφά ιστορικά γεγονότα, συγκυρίες κοινωνικές, οικονομικές, ιατρικές. Γύρω μας παντού μία φύση μαγική που κάνει τα όσα θλιβερά συμβαίνουν τώρα (όπως και τότε) να μοιάζουν μακρινά, μα και αβάσταχτα.
Σε αυτή την αναγέννηση της φύσης η ανθρώπινη ψυχή λαχτάρα με ακόμα μεγαλύτερη δύναμη να ζήσει.
Παρόλα αυτά, τότε και τώρα, όλο αυτό το υπέροχο σκηνικό επισκιάζεται από το επαχθές βάρος μιας οδύνης: νεκρική σιωπή, βασιλεύει η ερημιά εκεί όπου είχαμε ταυτίσει άλλους ήχους, άλλες εικόνες.
Ωστόσο, «εστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα»..
Και αυτό το μαγικό σκηνικό δίνει δύναμη, καθώς μέσα από τις ομορφιές της ζωής και της Άνοιξης η αγάπη για τη ζωή γιγαντώνεται και γίνεται η κινητήριος δύναμη για εγρήγορση, για δράση. Η δύναμη εκείνη που δεν θα αφήσει να κυριαρχήσει μέσα μας η αίσθηση και η παραίτηση ότι είμαστε ελεύθεροι πολιορκημένοι.
Άλλωστε , θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ελεύθερος μπορεί να είναι κάποιος ακόμη και μέσα σε μία φυλακή, παραφράζοντας λιγάκι τα λόγια του στωικού φιλοσόφου Επίκτητου. Αν επιλέξει κάνεις αυτή τη σκοπιά, αυτή τη χροιά της ελευθερίας, εκεί μπορεί η ψυχή να βρει το καταφύγιο της νιώθοντας ότι πολιορκείται.
Γιατί μόνο έτσι είναι εφικτό να μην καταστήσουμε τους εαυτούς μας έρμαια της απόγνωσης και του πανικού που εύλογα μας επισκέπτονται. Επίσκεψη είναι όμως. Θα τελειώσει.. Στο ενδιάμεσο όμως ας μην είναι μέρες κενές και μουντές. Ας είναι μέρες ανασύνταξης και ανασυγκρότησης για τη στιγμή που θα γίνουμε ένα με όσα μαγικά βλέπουμε να συμβαίνουν ολόγυρα στη φύση χωρίς προς το παρόν να μπορούμε να τα αγγίξουμε. Εκεί θα είναι. Θα μας περιμένουν. Να συναντηθούμε ζώντας όμορφες και ανέμελες στιγμές να σμίξουμε και να αντιμετωπίσουμε σθεναρά την ανασφάλεια και τη δυσκολία της επόμενης μέρας. Γιατί δεν γίνεται να προσπεράσουμε και αυτή την γλαφυρή εικόνα που είναι το ίδιο υπαρκτή με την πρώτη.
Με το ίδιο πάθος και την ίδια δύναμη θα βρεθούμε εκεί έξω κάνοντας όσα τολμηρά βήματα χρειαστούν.
Ξεκλέψτε λίγο χρόνο και αφιερώστε τον στην ανάγνωση αυτού του μνημειώδους έργου της νεοελληνικής λογοτεχνίας.
Και ας πλάσει ο καθένας τις δικές του εικόνες, ας φυλακίσει μέσα του τους δικούς τους συνειρμούς.
Discussion about this post