Αρσενικά παλαιάς κοπής

Λόγος γίνεται για το πόσο μαλθακός έχει γίνει ο άντρας. Πόσο απέχει από το «alpha-male» που κυριαρχούσε κάποτε, πόσο λεμές έχει γίνει στην καθημερινότητα και κυρίως στη διεκδίκησή του.

Τον βουτυροχλεχλέ belvederάκια πολλοί εμίσησαν, το παλαιάς κοπής αρσενικό ουδείς. Επικλήσεις στη θρησκεία και διθυραμβικές εξυμνήσεις γίνονται για τον άντρα τον παλιό, τον ασπρόμαυρο. Όχι μόνο από γυναίκες που έχουν απελπιστεί απ’ το μέσο κονιόρδο που δεν ξέρει να αρθρώσει κουβέντα όταν δεν είναι στην οθόνη του messenger, αλλά κι από άντρες νεαρής ηλικίας που αναζητούν σωστά πρότυπα. Ίσως φταίει η mainstream εποχή μας, ίσως φταίει η πρόοδος κι οι ανέσεις που αυτή μας προσφέρει. Το σίγουρο είναι ότι ο άντρας «εκπολιτίστηκε» κατά ένα τρόπο εκφυλισμένο.

Είναι τόσο δυσεύρετος τελικά αυτός ο άντρας ή είναι τόσο αφανής που περνά απαρατήρητος; Είναι τόσο σπάνιος ή μένει στις σκιές επειδή δε θα δεχτεί να παίξει ποτέ το παιχνιδάκι της γκλαμουριάς και της κάλπικης δηθενιάς, που όλοι υποτίθεται ότι σιχαίνονται, αλλά τελικά όλοι παίζουν;

Το σίγουρο είναι ότι δεν είναι ο πρίγκιπας. Όταν μιλάμε για παλαιάς κοπής άντρα, δεν εννοούμε τόσο παλαιάς. Το πριγκιπόπουλο με το άλογο που υποκλίνεται και ζητά τον επόμενο χορό ζούσε πριν τέσσερις αιώνες. Επίσης, δεν είναι τόσο ιδανικός όσο θέλουν να τον παρουσιάζουν κάποια ονειροπόλα κοριτσόπουλα που έχουν λαλήσει οι γκλάβες τους απ’ τις πολλές ταινίες.

Ο εν θέματι άντρας δεν είναι συγκαταβατικός, δεν προσπαθεί να καταλάβει τη γυναίκα και δεν κατανοεί τις ανασφάλειές της. Δεν έχει ούτε την ικανότητα αλλά ούτε και τη διάθεση να είναι διερευνητικός και να σκέφτεται πριν ενεργήσει, είναι αυθόρμητος και πολλάκις παρορμητικός.

Δεν ξέρει τι είναι η κρέμα σώματος και το ξυραφάκι το έχει μόνο για το πρόσωπό του. Είναι κάθετος στις απόψεις του κι εκνευριστικά αδιάλλακτος. Έχει ταμπού και δε θα δεχτεί ποτέ την προδοσία. Δε θα συγχωρέσει εύκολα κι αν το κάνει θα είναι μόνο μια φορά.

Δεν είναι σαλιάρης και δεν έχει τα γλυκόλογα και τα σιρόπια για σκόρπισμα. Αν τον απορρίψει μια γυναίκα για έναν άλλον άντρα, δε θα δεχτεί ποτέ να γίνει η «κάβα» της. Δεν ξέρει αν σιχαίνεται περισσότερο αυτές που ξεβρακώνονται για να επιβεβαιωθούν ή αυτούς που τελικά τις επιβεβαιώνουν. Δε ζητά καβάτζες και δε δέχεται ποτέ να γίνει μια από αυτές.

Ζει με έναν κώδικα τιμής που δε διαπραγματεύεται και με μια αξιοπρέπεια παντελώς ανελαστική. Θα τον ερωτευόσουν; Θα τον άντεχες; Θα τον δεχόσουν ξέροντας ότι δε θα «ευνουχιστεί» ποτέ για κανέναν και καμία; Έχει σημασία, γιατί τα παραπάνω πάνε πακέτο με τα παρακάτω. Κι ευτυχώς ή δυστυχώς, είναι σαν τις «1+1» προσφορές του σούπερ μάρκετ. Ή και τα δυο ή τίποτα.

Όταν του καρφώνεσαι στον εγκέφαλο, θα φέρει τον κόσμο ανάποδα διεκδικώντας σε μέχρι να σε αποκτήσει, ή μέχρι να καταλάβει ότι σε απέκτησε κάποιος άλλος. Θα σου στείλει λουλούδια κι ας μένεις στην Αλάσκα, θα έρθει να σε βρει ακόμα κι αν ζεις στις στέπες του Καζακστάν, αρκεί και μόνο να το ζητήσεις.

Όταν θα είσαι μαζί του δε θα αγγίξεις ποτέ πόμολο, αναπτήρα, ή πορτοφόλι. Ακόμα κι αν την επόμενη μέρα δεν έχει ούτε δυο ευρώ να πάρει καφέ από φούρνο. Όχι για να παριστάνει τον μπεζαχτά, αλλά γιατί συντηρεί εκείνη τη διάκριση μεταξύ των δύο φύλων και δεν ισοπεδώνει το ραντεβού και τη γοητεία του με το να ψαχουλεύει φραγκοδίφραγκα για να σου δώσει ρέστα.

Αν δεν έχει τη δυνατότητα να βγάλει μια γυναίκα έξω, κάθεται σπίτι του και κλαίει τη μοίρα του με αξιοπρέπεια. Θα σε αγαπήσει αν το αξίζεις, και θα σκίσει τον πάτο του στη δουλειά για να κάνετε πράγματα μαζί. Είτε αυτά λέγονται ταξίδια, είτε σπίτι, είτε οικογένεια.

Δεν ντύνεται σαν λιμοκοντόρος. Και να μη σεβόταν τη γυναίκα που συνοδεύει, σέβεται τον εαυτό του και δεν κυκλοφορεί σαν τσίρκο με σαγιονάρες και παντελόνια που νομίζεις ότι τα έκλεψε από μισολιωμένο κουφάρι στο νεκροταφείο της γειτονιάς του.

Δεν κοιτά σαν λιμασμένος ό,τι κώλο άνω του μετρίου περνά από δίπλα του και τα χέρια του –μέχρι να του δοθεί το θάρρος– είναι πάντα κοντά και μαζεμένα. Δεν έχει το παραμικρό κόμπλεξ με τα παραπανίσια κιλά που ίσως έχει, ή με τη μειωμένη του αγοραστική δύναμη. Για τον πραγματικό άντρα, μόνο ένα μέγεθος έχει σημασία πάνω του. Αν αυτό είναι από μέτριο και πάνω, όλα τα υπόλοιπα με λίγη τύχη και θέληση, διορθώνονται. Και το κυριότερο προσόν του: Ξέρει να χάνει.

Ο ανωτέρω τύπος ανδρός τείνει να «εξαφανιστεί» επειδή οι εποχές τον κατέστησαν παρείσακτο στην πραγματικότητα. Η γυναίκα, αποφάσισε ότι μπορεί να είναι αυτόνομη στα πάντα. Αποφάσισε να αποτινάξει την «παραδοσιακή» ροή της ζωής της και να παίξει μόνη της μπάλα.

Και κάπως έτσι αυτός βρέθηκε καθισμένος στον πάγκο, σκούριασε κι απαξιώθηκε. Φαντάζεσαι μια γυναίκα «player» να πηγαίνει να παίξει άντρες παλιάς σχολής; Αν όχι, πήγαινε και δες το τετ-α-τετ της Λάσκαρη με τον Γεωργίτση στην ταινία «Οι θαλασσιές οι χάντρες» και συγκεκριμένα στο σημείο που τον ειρωνεύεται για το μουστάκι που ξύρισε προκειμένου να της αρέσει.

Κάποια αρσενικά ευνουχίστηκαν από την υπερπροστατευτική μανούλα που τους θέλει μόνιμους κάτοικους του βρακιού της και κάποια άλλα παρεξήγησαν το νόημα της ισότητας μεταξύ των δυο φύλων και το μπέρδεψαν με εξομοίωση. Ακόμα κι οι τελευταίοι εναπομείναντες, παραμένουν θύματα κάποιας αρχαίας βεντέτας. Τότε που κάποιος πλήγωσε κάποια κι από τότε το ένα φύλο εκδικείται το άλλο, γεμίζοντας τον κόσμο με πληγωμένες ψυχές.

Ο κύκλος όμως δεν τετραγωνίζεται και το να ζητάς άντρες παλαιάς κοπής διατεθειμένους να συνυπάρξουν με σύγχρονες κι ανεξάρτητες γυναίκες είναι ουτοπία. Όπως ουτοπία είναι το συννεφάκι κάποιων γυναικών ότι θα άντεχαν για πάνω από δυο βδομάδες με έναν άντρα τύπου «Γιώργος Φούντας».

Κι αν η απάντηση είναι ότι δε θέλουν όλα τα στοιχεία του, αλλά μόνο κάποια, γυρνάμε στην αρχή της παραγράφου κι επαναλαμβάνουμε ότι ο κύκλος δεν τετραγωνίζεται. Δεν είναι πίτσα οι άνθρωποι να αφαιρέσεις όσα δε σου αρέσουν και να κρατήσεις μόνο όσα θες. Κι άλλωστε το ζητούμενο δεν είναι ο άντρας των ’50s.

Η βάπτιση ενός άντρα γίνεται όταν έρχεται αντιμέτωπος με την αποτυχία. Όταν σαν αγόρι κοπανά μετωπικά με την εσωτερική συντριβή και μέσα απ’ το βουβό του πόνο, ένα πρωί ξυπνά άντρας. Όταν μαθαίνει απ’ τα λάθη του και δεν τα επαναλαμβάνει, όταν μαθαίνει να αγωνίζεται και δεν του προσφέρονται όλα απλόχερα κι εύκολα. Για να το κερδίσει, πρέπει να δοκιμαστεί. Κι η μεγαλύτερη δοκιμασία για έναν άντρα είναι μια σωστή γυναίκα.

Επιμέλεια Κειμένου Αλέξη Φαραντούρη: Πωλίνα Πανέρη

Συντάκτης: Αλέξης Φαραντούρης