Η παιδοφιλία θεωρείται από τους περισσότερους ως ένα από τα χειρότερα εγκληματα που μπορεί να κάνεις. Κάποιοι επιχειρηματολογούν μάλιστα πως είναι ένα αδίκημα που αξίζει την θανατική ποινή.
Αν ανακαλύψουν στις φυλακές κρατούμενο που έχει διαπράξει παιδοφιλία, το συμβαίνουν τα χειρότερα. Οι συγκρατούμενοί του παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους, με την ανοχή των σωφρονιστικών υπαλλήλων. Κάτι που έγινε και σε αντίστοιχες περιπτώσεις και σε ελληνικά σοφρωνιστικά ιδρύματα, κατά το πρόσφατο παρελθόν.
Τρεις πρώην κατάδικοι σε φυλακές της Αμερικής, οι οποίοι δεν επιθυμούν να αποκαλύψουν τα ονόματά τους και εμφανίζονται με ψευδώνυμα, περιγράφουν τα φρικιαστικά βασανιστήρια που υπέστησαν συγκρατούμενοί τους, που είχαν καταδικαστεί για παιδοφιλία και κακοποίηση παιδιών.
«Άκουγα τα κόκκαλά του να σπάνε…»
«Ήμουν σε μια πτέρυγα για κακουργήματα υψηλής προστασίας περιμένοντας για έκδοση σε άλλη πολιτεία, όχι στη φυλακή εκείνη Τη στιγμή. Λοιπόν, στους λίγους που ήρθαν είπαν να πάνε για διαχωρισμό, αλλιώς θα τους χτυπούσαν τα κεφάλια κάθε μέρα μέχρι να Το κάνουν.
Ένας που ήρθε και αρνούνταν να φύγει, του φώναζαν, τον έφτυναν, και τον απειλούσαν μέχρι που όλοι βαρέθηκαν. Τρεις τύποι έτρεξαν στο κελί του και του έριξαν το πιο άγριο ξύλο που μπορείτε να φανταστείτε.
Τον θυμάμαι να σέρνεται έξω από το κελί και ο τύπος να τον τραβάει μέσα για πιο πολύ ξύλο. Άκουγα τα κόκκαλά του να σπάνε από 6 μέτρα μακριά. Πέθανε στο δρόμο για το νοσοκομείο.
Όλοι όσοι πήραν μέρος σ’ αυτό ήταν μέσα για φόνο, οπότε τα 5 παραπάνω χρόνια που πήραν για εκείνους άξιζαν. Αυτή ήταν μια ακραία περίπτωση, καθώς η φυλακή ήταν γεμάτη και προσπάθησαν να περάσουν τους παιδεραστές μέσα με τους υπόλοιπους, γιατί ο διαχωρισμός ήταν αδύνατος. Σε όποια άλλη φυλακή έχω πάει, τους κρατάνε μακριά από μας.
«Τον έδειραν τόσο που κυριολεκτικά τα έκανε πάνω του»
«Ήμουν σε μια «δεξαμενή» που χωρούσε 70-75 άτομα. Ήμασταν εργάτες (επιστάτες, συντηρητές, σερβίραμε φαγητό, κλπ) και είχαμε περισσότερες ελευθερίες από τους άλλους κρατούμενους. Οι φύλακες ήταν πολύ εντάξει μαζί μας, τους ετοιμάζαμε το φαγητό, καθαρίζαμε τα ντουλάπια τους, πλέναμε τα αυτοκίνητά τους, κλπ. Έτσι δε μας συμπεριφέρονταν τόσο χάλια όσο στους κοινούς κρατούμενους. Μπορούσαμε μέχρι και να τους ζητάμε πράγματα (τσιγάρα, μπισκότα, περιοδικά, αν ήσουν πολύ κοντά τους). Πάντα παίρνουμε εφημερίδες, περιοδικά, η τηλεόραση είναι ΠΑΝΤΑ ανοιχτή, κλπ.
Μια μέρα ο κεντρικός φύλακας (κλασικά με ξυρισμένο κεφάλι) δίνει από μια ανοιχτή εφημερίδα σε κάθε αρχηγό καμίας συμμορίας, στους Λευκούς, στους Μαύρους, στους Μεξικανούς, στους Παίσας (τους Μεξικανούς που δε μιλάνε αγγλικά, γιατί είναι χώρια, δεν ξέρω) και τους «Αλλους». Η εφημερίδα ήταν ανοιγμένη σε μια συγκεκριμένη σελίδα και είχε τη φωτογραφία ενός άντρα με τα αρχικά Α.Α.
Είχε απαγάγει και κακοποιήσει 2 παιδιά και τα άφησε να πεθάνουν στο πορτ μπαγκάζ ενός αυτοκινήτου στο SoCal. Ο φύλακας απλά έκανε νόημα καθώς μοίραζε τις εφημερίδες. Είχε ένα παγωμένο βλέμμα και ποτέ δε θα ξεχάσω Τη στιγμή που φώναζε Τα ονόματα των αρχηγών και τους Έδινε τις εφημερίδες. Δεν ήξερα τι συμβαίνει, αλλά ήξερα ότι ήταν άσχημο. Αυτός ο κόμπος στο στομάχι. Αυτή η αίσθηση που ξέρεις όπ τα πάντα αλλάζουν από ΑΥΤΗ τη στιγμή.
Ο αρχηγός της ομάδας μου με φωνάζει και μου λέει σε δυο λόγια της πιάτσας «μπλα, μπλα, μπλα, , παιδεραστής, μπλα, μπλα, είσαι μέσα ψάρι; , Εγώ ήμουν το ψάρι. Δεν ήξερα τι συμβαίνει και είπα ναι όπως όλοι. Υπάρχει η νοοτροπία της αγέλης, δεν τους πας κόντρα.
Ρώτησα τον αμέσως πιο κάτω από μένα στην ιεραρχία και μου είπε να συμφωνήσω. Ο τύπος έρχεται στη δεξαμενή μας γύρω στις 10 το βράδυ. είπε ότι έχει το GΤΑ ή κάτι τέτοιο. Θυμάμαι που του έσφιξα το χέρι. Θυμάμαι που κοίταξα μέσα στα μάτια του. Το ίδιο βράδυ, άκουσα κάποιον να φωνάζει και ο κύριος Α.Α. έφαγε ξύλο από 55 άτομα.
Τον έδειραν τόσο που κυριολεκτικά τα έκανε πάνω του. Κράτησε περίπου 30 δευτερόλεπτα. Φασαρία! Φωνές, χτυπήματα, κραυγές, ο άντρας να παρακαλάει για βοήθεια, να πνίγεται στο Ίδιο του το αίμα, μετά ακούγονται μερικές σφυρίχτρες και ένα ΜΠΑΜ! Και πέφτουμε όλοι κάτω. Οι φύλακες μας φώναξαν να μην κινηθούμε, τα σκυλιά γάβγιζαν. Προσευχόμουν και έκλαιγα, και μετά όταν τον πήραν, όλοι γέλαγαν. Δυο τύποι πήραν τους κουβάδες και τις σφουγγαρίστρες, και δόξα το Θεό δε με διάλεξαν να καθαρίσω.
Το επόμενο πρωί, μας ήρθαν μερικά κουτιά με γλυκά, μπισκότα και σοκολάτες, και τίποτα άλλο δεν έγινε. Τίποτα δεν ειπώθηκε. Οι μάγειρες πήγαν να μαγειρέψουν, οι επιστάτες να καθαρίσουν. Τίποτα δεν έγινε. Λόγω της ανάμνηση ς αυτής της σκηνής και της φασαρίας παίρνω βαριά φάρμακα και πάω σε ψυχίατρο.
Παθαίνω κρίσεις Πανικού, δεν μπορώ να πάω σε μέρη με πολύ κόσμο, έχω κατάθλιψη, κλπ. Ήταν χειρότερο από σκηνή του Walking Dead, μόνο που αυτοί οι τύποι ήταν πολύ γρήγοροι. Οι τύποι τον χτύπησαν στα πόδια, χέρια, κορμό, πρόσωπο, όλα σε μια στιγμή. Ένας τύπος κράτησε τα γυαλιά του για κάποιο λόγο. Α.Α. είναι τα αρχικά του, δεν μπορώ να χρησμοποήσω πραγματικό όνομα. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ο φύλακας μας ενημέρωσε, έδωσε εικόνα, και μας εξουσιοδότησε. εγώ δεν είχα καμία σχέση. Ήμουν πολύ έξω από τον κύκλο. Είναι άσχημο που ήμουν μπροστά. ΑΛΛΑ! Του άξιζε”.
Πηγή: www.iefimerida.gr
Discussion about this post