Οι 10 εργάρες που παίχτηκαν το 2017 στο σινεμά και δεν πήρες χαμπάρι!

Διαβάστε επίσης

Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΑΡΙΑΔΝΗΣ» του Μπάμπη Τζανιδάκη

Έφυγε απο την ζωή ο τεράστιος Βασίλης Καρράς

Έφτασε λοιπόν κι αυτή η ώρα!

Άλλος ένας χρόνος περνά στην Ιστορία και γίνεται ανασκόπηση για όσα συνέβησαν στη διάρκεια του! Το ίντερνετ γεμίζει με λίστες τύπου «τα best of του 2017» και φυσικά, οι ταινίες δε θα μπορούσαν να μην είναι από τα πιο hot θέματα για συζήτηση!

Άλλοι ποντάρουν στις πιο γνωστές, άλλοι στην «πχιότητα» και κάποιοι… τρολάρουν! Εμείς, δε δίνουμε δεκάρα αν μια ταινία βραβεύτηκε με τον κεχριμπαρένιο χιμπατζή στο φεστιβάλ της Κουάλα Λουμπούρ! Αν δεν περάσαμε καλά στο σινεμά, δε θα τη δείτε εδώ!

Κι αν θυμάστε από το Top 10 που δώσαμε πέρυσι, πάντα μας αρέσει να τιμάμε μικρότερα και πιο… αληθινά έργα, που άξιζαν περισσότερη προσοχή και μας χάρισαν πολύ δυνατότερα συναισθήματα απ’ τα πανάκριβα, αλλά τυποποιημένα προϊόντα του Χόλιγουντ!

Να σημειώσουμε ότι από όσες ελληνικές ταινίες είδαμε και μας έμειναν φέτος, τη διαφορά έκαναν Το Τελευταίο Σημείωμα του Παντελή Βούλγαρη και το Success Story του Νίκου Περάκη, για ξεχωριστούς λόγους το καθένα. Και είναι αξιοθαύμαστο το πώς δυο βετεράνοι με τόσα χρόνια στην πλάτη τους, εξακολουθούν ακούραστοι να δημιουργούν σινεμά που αφορά, σκέφτεται και έχει πολλά πράγματα να πει…

Αυτές λοιπόν, είναι οι 10 ταινίες που λατρέψαμε το 2017! Αν δεν τις έχει δει ακόμα, είναι ευκαιρία μέσα στις γιορτές:

10. Μητέρα! (Mother!)

Δε χρειάzεται να ου αρέσει, αλλά αυτήν την ταινία πρέπει να τη δεις, έστω μια φορά κι έστω για να έχεις άποψη. Σήμερα που η 7η Τέχνη ευτελίζεται επώδυνα και όλοι πάνε στην αίθουσα για να αποχαυνωθούν, είναι ευτύχημα να βλέπεις μια εμπορικών προδιαγραφών ταινία που ενοχλεί, προκαλεί, τεντώνει και σε βγάζει από την ”comfort zone” σου, βάζοντας σε να σκεφτείς τι σκατά θέλει να πει. Ίσως γίνει και το έργο για το οποίο θα θυμόμαστε τον Αρονόφσκι . Και με την ιδιαίτερη φιλμογραφία που έχει ο τυπάς, αυτό σημαίνει πολλά…

9. The Florida Project

Μια εξάχρονη γυρνοβολάει με τους φίλους της σε μια φτωχογειτονιά του Ορλάντο, απολαμβάνοντας κάθε ανάσα της παιδικής της αθωότητας. Μια χούφτα ανθρώπων στα όρια της φτώχειας, δείχνουν ότι η χαρά, ακόμα και περιορισμένη, υπάρχει παντού, αν θες πραγματικά να τη βρεις. Πέρα όμως απ’ τον κοινωνικοπολιτικό του αντίκτυπο, το διαμάντι του Σον Μπέικερ παραμένει ένα υποδειγματικό δείγμα μοντέρνου και προσγειωμένου σινεμά, που δε βασίζεται σε σταριλίκια ή μελούρες, αλλά σε ψυχή και ταλέντο.

8. Glory (Slava)

Ανθρωπάκος που δουλεύει για πενταροδεκάρες σε σιδηρόδρομο, βρίσκει έναν σκασμό λεφτά και τα επιστρέφει στην αστυνομία, φέρνοντας τα πάνω κάτω στη ζωή του. Η υποβολή της Βουλγαρίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, είναι ένα καθηλωτικό και πανανθρώπινο δράμα, που τα χώνει ασάλιωτα στην πολιτική ιδιοτέλεια, την κοινωνική διαφθορά, τη δίψα των ΜΜΕ για αίμα και κυρίως, την παγερή χειραγώγηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου τη μία μπορεί να είσαι ήρωας και την άλλη ένα αναλώσιμο εκτελεστικό όργανο…

7. Η Βοηθός (Personal Shopper)

Η ιδέα για μια μεταφυσική ιστορία μυστηρίου στον κόσμο της υψηλής ραπτικής, ακούγεται λίγο κουλή, αλλά ο Ολιβιέ Ασαγιάς σε παρασύρει δεξιοτεχνικά στον αφηγηματικό ρυθμό αυτού του εξαιρετικά πρωτότυπου θρίλερ, που δίνει μια ενδιαφέρουσα οπτική στο πένθος και στο πώς επικοινωνούμε με αγαπημένους μας που έχουμε χάσει. Όλα αυτά, με οδηγό την υπέροχη Κρίστεν Στιούαρτ, που δείχνει ότι οι μέρες που κωλωτριβόταν σ’ έναν γυαλιστερό χλεχλέ, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Κι όχι, δεν το λέμε επειδή πετάει βυζί!

6. Colossal

…και μιλώντας για πρωτότυπες ταινίες (πόσο σπάνιο πράγμα σήμερα!), είναι αδύνατο να μην ουρλιάξουμε ΟΥΑΟΥ σ’ αυτήν τη θεότρελη φαντασμαγορία του Ολιβιέ Ασαγιάς Νάτσο Βιγκαλόντο. Ο αθεόφοβος Ισπανός συνδυάζει την επιστημονική φαντασία με τις σημερινές ανασφάλειες των 20χρονων, σ’ ένα εκρηκτικό κοκτέιλ που δε μοιάζει με απολύτως τίποτα απ’ όσα είδαμε φέτος! Λατρεύουμε τις καλτ ταινίες και είναι υπέροχο να βλέπεις μία που ξέρεις ότι θα γίνει σίγουρα! Plus, μετά την εγκυμοσύνη, η Αν Χάθαγουέι έχει γίνει πολύ κόμματος!

5. Ο Μαθητευόμενος (Apprentice)

Μια ασύλληπτη εργάρα απ’ το πουθενά (για την ακρίβεια, απ’ τη Σιγκαπούρη) που μας άφησε εντελώς μαλάκες, αλλά στην Ελλάδα παίχτηκε απειροελάχιστα… Νεαρός σωφρονιστικός υπάλληλος μετατίθεται σε νέα φυλακή και γνωρίζεται με επαγγελματία δήμιο, ο οποίος τον μυεί στα «μυστικά του επαγγέλματος». Ένα πανέμορφο και βραδυφλεγές δράμα, που φιλοτεχνεί υπέροχα τον ψυχισμό των ηρώων του, φτάνοντας σ’ ένα συγκλονιστικό (κι εντελώς ανοιχτό) φινάλε, που κορυφώνει άψογα όσα η ταινία χτίζει μέχρι τότε!

4. Suburbicon

Αρχικά στραβοκοιτάξαμε που σκηνοθετεί ο Τζορτζ Κλούνει, αλλά να που στηθήκαμε μπροστά του σα νεοσύλλεκτοι ψάρακες, που βαράνε προσοχές μέχρι να σπάσουν τα γόνατα! Ένα μισανθρωπιστικό κομψοτέχνημα, επίτηδες φτιαγμένο σαν τηλεοπτική διαφήμιση απ’ τη δεκαετία του 50 (στην οποία εκτυλίσσεται), που διαλύει ολοσχερώς τη βιτρίνα της αγίας αμερικανικής οικογένειας. Με το νόμιμο παρακράτος των ΗΠΑ να επανέρχεται δυναμικά χάρη στον Τραμπ, δεν προκαλεί εντύπωση που η ταινία μισήθηκε στη χώρα της…

3. Τρέξε! (Get Out)

Όταν αρχικά είδα το τρέιλερ ψιλοξενέρωσα (ταινία ρατσιστικού τρόμου;), αλλά τελικά ενέδωσα για να δω προς τι ο τόσος ντόρος στα social media και χάρηκα απίστευτα με το πόσο λάθος έκανα! Γιατί δεν είναι άλλο ένα horror movie ή μια φτηνή κοινωνική καταγγελία, αλλά ένα πανέξυπνο, αγωνιώδες κι ανατριχιαστικό θρίλερ, γεμάτο ιδέες, αυτοπεποίθηση και καλό χιούμορ όπου χρειαζόταν! Δίκαια διάσημη και γκαζωμένο σκηνοθετικό ντεμπούτο για τον Τζόρνταν Πιλi, που αν ξεκινάει έτσι, ανυπομονώ να δω τι άλλο θα σκαρφιστεί!

2. Στα Ίχνη Του Ανέμου (Wind River)

Μετά το περσινό αριστούργημα “Hell or High Water”, ο Τέιλορ Σέρινταν επιστρέφει γράφοντας (κι αυτήν τη φορά σκηνοθετώντας) άλλη μια τίμια εργάρα, που μπολιάζει την αστυνομική περιπέτεια με τους σκληρούς κώδικες της Άγριας Δύσης, αποδεικνύοντας ότι το γουέστερν όχι απλά ζει, αλλά ζει και βασιλεύει! Ερευνώντας το έγκλημα που διεπράχθη σ’ έναν ορεινό ινδιάνικο καταυλισμό, ο «καουμπόης» του Τζέρεμι Ρένερ παρακολουθεί το ρομαντικό παρελθόν να δίνει θέση σε ένα πικρό και αβέβαιο μέλλον, με το οποίο ξέρουμε ότι δε θα συμβιβαστούμε ποτέ, αλλά θα κάνουμε τα πάντα για να ζήσουμε ακέραιοι σ’ αυτό.

1. Happy Death Day (Γενέθλια Θανάτου)

Για εμάς, η ταινία της χρονιάς θα πρέπει να βλέπεται ξανά και ξανά, χωρίς ποτέ να κουράζει ή να σταματάμε να την απολαμβάνουμε. Κι απ’ τις δεκάδες που είδαμε , αυτή ήταν με διαφορά το πιο χαμογελαστό δίωρο που περάσαμε στην σκοτεινή αίθουσα φέτος, σε μια ξεκαρδιστική παρωδία τρόμου που σατιρίζει τα κλισέ των σχετικών ταινιών, αλλά με τα trends και τις τάσεις της σημερινής νεολαίας! Χωρίς καμία υπερβολή, είναι το Scream της γενιάς μας και προσφέρει απλόχερα καντάρια αγνού, ανόθευτου και σέξι χαβαλέ, χωρίς να παίρνει στιγμή στα σοβαρά τον εαυτό του. Και στην τελική, αυτό είναι το νόημα της ζωής!