IQ 160: Η κριτική του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη για τη νέα σειρά

Η προσπάθεια για κάτι διαφορετικό είναι φυσικό να στρέφει τα βλέμματα κάποιων προς ξένα πρότυπα

Έχω παρατηρήσει πως τα τελευταία χρόνια, στις τηλεοπτικές σειρές που μας έρχονται από την Αμερική, αστυνομικές, κοινωνικές κλπ ο ήρωας ή η ηρωίδα -η λέξη ήρωας μπορεί να έχει δυο σημασίες στην περίπτωση αυτή, δηλαδή ο βασικός ήρωας, ο βασικος πρωταγωνιστής δηλαδή, αλλά και ο ήρωας που καταφέρνει να λύσει τα προβλήματα – μπορεί να έχει πολλά προτερήματα αλλά έχει και κάποιο ή κάποια ελαττώματα πολύ βασικά, ας πούμε πως έχει τους δικούς του δαίμονες που πρέπει να αντιμετωπίσει συγχρόνως με τα προβλήματα της δουλειάς του. Ο Μονκ ας πούμε είναι ιδιοφυής αλλά και εμμονικός, τον έχουν διώξει από την αστυνομία αν και συνεργάζεται με αυτή κλπ κλπ, ο House είναι σπουδαίος γιατρός, αλλά και εθισμένος στο παυσίπονο κλπ κλπ,

Με αυτά και με αυτά, όταν βέβαια κάτι τέτοιο επιβάλει η Μέκκα της μυθοπλασίας και το Χόλυγουντ, λογικό είναι να μπαίνουν στην βίβλο των απαραίτητων για μια τέτοια σειρά και στις υπόλοιπες χώρες.

«IQ 160» στο STAR

Η καινούρια σειρά «IQ 160» που άρχισε στο STAR φαίνεται καθαρά πως ακολουθεί αυτή τη γραμμή. Υπάρχει μια γυναίκα με τρία παιδιά, όχι όλα από τον ίδιο πατέρα, με αρκετά προσωπικά προβλήματα, αλλά που προσπαθεί να τα αντιμετωπίζει και χιούμορ και αισιοδοξία. Συγχρόνως έχει IQ 160 που σημαίνει πως είναι πολύ πολύ πολύ παραπάνω έξυπνη από τον μέσο όρο – αν πάρουμε βέβαια σοβαρά αυτή τη μονάδα μέτρησης της εξυπνάδας, αλλά γιατί όχι;…

H συγκεκριμένη γυναίκα δουλεύει σαν καθαρίστρια και από μια σύμπτωση, ενώ καθαρίζει ένα χώρο της αστυνομίας κάτι κάνει και μια αστυνόμος την άλλη μέρα της προτείνει λόγω του ότι το μυαλό της προφανώς λειτουργεί με ξεχωριστό τρόπο να συνεργαστεί με την αστυνομία. Αυτή το δέχεται αν και δεν εκτιμά ιδιαίτερα την αστυνομία γενικά και εκεί συνεργάζεται με έναν αστυνομικό νεαρό που είναι προσηλωμένος όχι μόνο στην ουσία, αλλά και στον τύπο των πραγμάτων και ο τρόπος που αντιδρά και ενεργεί εκείνη, δεν το βρίσκει ιδιαίτερα σύμφωνο γιατί τον φέρνει σε δύσκολη θέση. Η άλλη αστυνόμος όμως είναι με το μέρος της όποτε μένει στην θέση της…

Μια φροντισμένη παραγωγή με καλούς ηθοποιούς

Ας αρχίσουμε από τα θετικά, τα οποία είναι πως πρόκειται για μια φροντισμένη παραγωγή. Φαίνεται πως δεν τσιγκουνευτήκαν τα χρήματα. Ωραία φωτογραφία, σωστή μουσική, ωραίοι χώροι, επιλεγμένοι σωστά οι οποίοι έχουν την προσωπικότητα του χώρου που υποτίθεται πως διαδραματίζεται κάθε σκηνή. Και τα κοστούμια είναι καλά αν και η ίδια η πρωταγωνίστρια είπαμε πως είναι λίγο παράξενη σαν προσωπικότητα και είπαμε πως οι άνθρωποι με IQ 160 είναι πιο ξεχωριστοί, αλλά αυτό πια ακουμπάει τα όρια του γκροτέσκο.

Παίζουν καλοί ηθοποιοί, είναι καλό το καστ  από το οποίο ξεχωρίζει ο Νίκος Κουρής, όχι γιατί οι υπόλοιποι είναι κατώτεροι αλλά γιατί ο Κουρής βρήκε έναν τρόπο ερμηνευτικό να στηρίξει τον ρόλο του που εδώ που τα λέμε είναι και σχετικά πιο απλός και ξεκάθαρος από άλλους, όπως και ο ηθοποιός που παίζει τον νεαρό αστυνομικό -να με συγχωρήσει που δεν θυμάμαι το όνομά του- που έδωσε μια ξεκάθαρη κωμική πινελιά.  Οι υπόλοιποι αγωνίζονται να βρουν κάτι από το οποίο να πιαστούν και να ερμηνεύσουν ο καθένας τον ρόλο του. Δεν είναι εύκολο. Γιατί και η σειρά πάσχει και από σενάριο και από σκηνοθεσία.

Πολλά χάσματα και καταστάσεις που δεν εξηγούνται λογικά

Το να προσπαθείς να φτιάξεις κάτι, γιατί έχεις πρότυπο πολλά άλλα που έρχονται απ’ έξω δεν είναι εύκολο, όπως δεν είναι καθόλου εύκολο να προσπαθείς να ταιριάξεις την κωμωδία, το δράμα, την αστυνομική σειρά, το συναίσθημα, και άλλα πολλά που ενδεχομένως κάποιος με πείρα ή και ταλέντο θα μπορούσε να το κατορθώσει, αλλά εδώ τα χάσματα είναι πολλά, τα κενά πολλά, υπάρχουν καταστάσεις που δεν εξηγούνται λογικά ή με τη στοιχειώδη «λογικοφάνεια» που απαιτεί μια τέτοια σειρά. Ας πούμε ο Μονκ δουλεύει για την αστυνομία, αλλά είναι πρώην αστυνομικός που από μια ατυχία τον έχουν διώξει από το σώμα. Εδώ με ποια λογική μια αστυνομικός παίρνει στην ομάδα της μια καθαρίστρια που δεν ξέρει από που έρχεται; Όχι πως αποκλείεται μια καθαρίστρια να έχει σπουδαίο αστυνομικό δαιμόνιο, αλλά όποιος λέει κάτι έξυπνο κάποια στιγμή δεν τον παίρνουν στην Αστυνομία και μάλιστα σε ομάδα που προσπαθεί να διαλευκάνει εγκλήματα. Έπειτα να χρησιμοποιεί η συγκεκριμένη γυναίκα ανορθόδοξες μεθόδους, δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει τόσο εύκολα αποδεκτό έστω και αν έχει αποτέλεσμα. Για την ελληνική αστυνομία μιλάμε που έχει πάντα τις «αγκυλώσεις» της και όχι για την αμερικάνικη.

Επιπλέον από την κωμωδία στο δράμα και από το αστυνομικό στα ψυχολογικά του καθενός τα περάσματα είναι τόσο απότομα που ο μέσος θεατής δεν προλαβαίνει να μπει από το ένα κλίμα στο άλλο. Στο κάτω κάτω η συγκεκριμένη γυναίκα που έχει IQ 160 δεν είναι εμμονικιά όπως ο Μονκ για να πεις «ε, έχεις το πρόβλημά της αλλά τι να κάνουμε». Όπως βλέπετε επιμένω στον Μόνκ, γιατί εμένα τον Μονκ μου θύμισε και δεν νομίζω πως αυτό συμβαίνει γιατί είμαι φανατικός του Μονκ, όπως μου θύμισε η βασική ηρωίδα και την «Έριν Μπρόκοβιτς» από τον ομώνυμη ταινία με την Τζούλια Ρόμπερτς. Βέβαια και εκεί η Μπρόκοβιτς δεν την προσέλαβε η αστυνομία, ε;…

Υπάρχουν κάποιες καλές στιγμές οι οποίες όμως επιτυγχάνονται στα μάτια του θεατή περισσότερο λόγω της παραγωγής – π.χ. το μπαρ είναι όντως μπαρ, οι κουζίνες είναι όντως κουζίνες, το φτωχόσπιτο το φτιαγμένο όμως με αγάπη της ηρωίδας είναι όντως αυτό αν και ο χώρος της αστυνομίας θα μπορούσε να είναι λίγο πιο συγκεκριμένος για να θυμίζει αστυνομία, γιατί έτσι όπως είναι θα μπορούσε να είναι και μεγάλα γραφεία ερευνών, όπως αυτό έχει επιμεληθεί. Οι δε ηθοποιοί φαίνονται σαν να φτιάχνουν μόνοι τους ρόλους τους γιατί εδώ που τα λέμε το σενάριο με τα προβλήματά που λέγαμε, δεν διαθέτει ένα σκηνοθέτη που να ξέρει όλα αυτά τα είδη που συνυπάρχουν και να έχει τη δυνατότητα να τα ταιριάζει, να δώσει ατμόσφαιρα, ρυθμό, να διδάξει στους ηθοποιούς του, να τους δώσει μια κοινή γραμμή, να μαζέψει τυχόν υπερβολές στις ερμηνείες κλπ. Η Σμαράγδα Καρύδη που ξέρω πολύ καλά πόσο καλή ηθοποιός είναι και στην τελευταία ταινία του Πάνου Κούτρα, «Dodo» έδωσε πραγματικά μια σπουδαία ερμηνεία, εδώ βρίσκεται πραγματικά εκτεθειμένη, προσπαθεί να καλύψει τα κενά, κάποιες φορές υπερβάλλοντας και δεν είναι ωραίο αυτό γιατί φτάνει στο σημείο να θυσιάσει και την προσωπική της γοητεία, αλλά προς λάθος κατεύθυνση.

Το καταλαβαίνω ότι η προσπάθεια για κάτι διαφορετικό στην τηλεόραση είναι φυσικό να στρέφει τα βλέμματα κάποιων προς ξένα πρότυπα. Δεν είναι κακό, αρκεί να γίνει σωστά και με μέτρο. Εδώ βούτηξαν σε πολύ βαθιά νερά και μάλιστα σε μια θάλασσα στην οποία τα παραδείγματα που τέθηκαν προς μίμηση παίζονται και ξαναπαίζονται στην ελληνική τηλεόραση και όλοι τα ξέρουν καλά.

Δεν ξέρω αν στα επόμενα επεισόδια της σειράς του STAR «IQ 160» διορθώνεται κάτι, ή αν μπορεί να διορθωθεί, αλλά τα δυο πρώτα που είδα ήταν μια ολοκληρωμένη ιστορία, οπότε μια χαρά μπορείς να κρίνεις με βάση αυτό. Θα περιμένω όμως να δω και κάποια από τα επόμενα …