Είναι Εβρίτης παραολυμπιονίκης της κλασσικής κολύμβησης ατόμων με αναπηρία, είναι ένα παιδί με προσωπικότητα, ήθος και αξιοπρέπεια.. Είναι γεννημένος στην Αλεξανδρούπολη στις 19 Οκτωβρίου 1998 και ζει με την οικογένεια του στις Φέρες του νομού Έβρου.
Πολλές φορές δεν χρειάζονται “παραπανίσια”’ λόγια (όπως λέμε στην προφορική διάλεκτο) για να περιγράψεις έναν άνθρωπο, και γι αυτό δεν θα πω τίποτα παραπάνω αλλά θα σας τα πει ο ίδιος όπως μίλησε στον φακό του Sfirixtra και μιλάω για τον Δημοσθένη Μιχαλεντζάκη !
-Ένα εύλογο ερώτημα που έρχεται αμέσως στο μυαλό μου είναι το πότε ξεκίνησες την κολύμβηση.
“Ξεκίνησα από πολύ μικρή ηλικία, περίπου τεσσάρων ετών ήμουν, κι αυτό γιατί έπρεπε όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας μου να αρχίσω ένα άθλημα. Η κολύμβηση ήταν το μόνο άθλημα που μπορούσε να βελτιώσει την αναπηρία μου”
-Από αυτό που λες, μου δίνει πάσα για να υπογραμμίσω πως η αναπηρία σου προήλθε από μαιευτικό λάθος.
“Ακριβώς Ρένα! Βέβαια αυτά συμβαίνουν και θα μπορούσε να είναι και χειρότερα αλλά και καλύτερα. Αυτό το γεγονός φυσικά και δεν με στεναχωρεί διότι έτσι άλλαξε όλη η ζωή μου και βλέπω έναν άλλον κόσμο”
-Και φυσικά σε όλο αυτό δεν μπορώ να μην δεν αναφερθώ στην οικογένειά σου
“Όλα ξεκινάνε μέσα από το σπίτι! Όταν οι γονείς δεν βλέπουν το παιδί τους σαν άτομο με αναπηρία και του περνάνε αυτό το μήνυμα, τότε δίνουν κίνητρο στο να βγαίνει έξω και να παίζει με τους φίλους του. Εγώ ακόμα και στο δημοτικό και στο κολυμβητήριο και στους παιδότοπους που πήγαινα μικρός δεν ένιωσα ποτέ μοναξιά!
Η οικογένεια μου δεν με άφησε ποτέ μόνο και ίσως είναι το μεγάλο μου πλεονέκτημα έτσι ώστε να συνεχίζω την πορεία μου ανοδικά”
– Είπες πως δεν ένιωσες ποτέ μοναξιά, άρα να υποθέσω ότι δεν έχεις βιώσει τον ρατσισμό;
“Επειδή μεγάλωσα σε μία κλειστή κοινωνία όπως τις Φέρες, δεν είχα ποτέ νιώσει τον ρατσισμό. Αυτό συνέβη γιατί από την πρώτη στιγμή ο κόσμος έδειξε ότι με αγαπάει και σέβεται την προσπάθεια μου. Σε αυτό βοήθησαν πάρα πολύ οι φίλοι μου στο σχολείο γιατί ποτέ δεν με… έβγαλαν θύμα ρατσισμού.
Αυτό που θέλω να τονίσω είναι πως πρέπει να αναδειχθούν τα άτομα με αναπηρία, μου αρέσει να βλέπω στον δρόμο τέτοια άτομα και δεν πρέπει να ντρέπονται γι αυτό και κάποιοι μπορούν να τους θαυμάζουν και να δίνουν άθελά τους κίνητρο και δύναμη σε κάποια άλλα παιδιά”
– Έχεις ξεκινήσει ένα “ταξίδι” στους αγώνες ατόμων με αναπηρία, σωστά;
“Είναι ένα ταξίδι που δεν έχει τελειώσει ακόμα και θα αργήσει να γίνει αυτό! Το ταξίδι αυτό το ξεκίνησε ο Τάσος Καλλιτσάρης που είναι και προπονητής μου τώρα, ο οποίος το 2009 με ρώτησε αν θα ήθελα να… έρθω στον χώρο τον ατόμων με αναπηρία. Πράγμα που έγινε, συμμετείχα σε κάποιους αγώνες κι εκεί λίγο πολύ κατάλαβε την περίπτωση μου και το συνεχίσαμε παρέα…
Το 2014 έπειτα από κάποιες δύσκολες χρονιές, γιατί τότε δεν ήμουνα σε υψηλό επίπεδο και έπρεπε οι γονείς μου να καλύψουν κάποια έξοδα για να αναδειχθώ, ξεκίνησαν όλα και κλήθηκα από την Εθνική συμμετέχοντας στους πρώτους μου αγώνες. Τα πήγα πολύ καλά και αυτό το ταξίδι συνεχίζεται ακόμα και τώρα.
Το 2015 στο Βερολίνο σημείωσα μια μεγάλη επιτυχία, ένα παγκόσμιο ρεκόρ και αυτό συνεχίστηκε και το 2016, το 2017 και πιστεύω ότι δεν πρέπει να σταματάμε και να βάζουμε κάποιο “ταβάνι” όχι μόνο εγώ αλλά και όλοι οι αθλητές γιατί κανένας δεν ξέρει που είναι τα όρια μας”
-Δήμο, είναι δύσκολο να υπάρξει πρωταθλητισμός στα άτομα με αναπηρία;
“Τα άτομα με αναπηρία περνάνε πολύ δύσκολες στιγμές από τους αρτιμελείς και σε θέμα πρωταθλητισμού αλλά και καθημερινότητας. Στους αρτιμελείς είναι καθαρά θέμα προπόνησης και ψυχολογίας, σε μας είναι και τα δύο αλλά και το ότι πρέπει να εξοικειωθείς με την αναπηρία σου”
–Κάποιος μελλοντικός στόχος;
“Στόχος μου στον αθλητισμό είναι να καταφέρω κάτι το οποίο δεν το έχει κάνει ποτέ κανένας κι αυτό γιατί θέλω να με έχουνε κάποια παιδιά σαν πρότυπο και θέλω να τους βοηθάω όχι μόνο στον αθλητισμό αλλά και στην καθημερινότητα τους.
Πέρα από τον αθλητισμό φυσικά είναι και ένας άλλος κόσμος πιο απλός, ο οποίος γίνεται πολύ πιο περίπλοκος αν υπάρχει στους ανθρώπους κακία και θέλω να προσθέσω πως ρατσισμός δεν είναι τα λόγια αλλά τα βλέμματα στον δρόμο!”
-Κλείνοντας δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ και την ονομασία που θα φέρει σε λίγο καιρό το Κολυμβητήριο Αλεξανδρούπολης και δεν μιλάω για οποιαδήποτε ονομασία, αλλά για τη… “Δημοσθένης Μιχαλεντζάκης”
“Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Δήμαρχο Αλεξανδρούπολης κ.Λαμπάκη αλλά και όλους όσους συμφώνησαν γι αυτό. Είμαι πολύ χαρούμενος, συγκινημένος και συγχρόνως περήφανος για τον τον εαυτό μου, καθώς αυτή η κίνηση δείχνει πως ο αγώνας μου πιάνει τόπο!”
.
Discussion about this post