Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης αποχαιρετά τον Γιάννη Διακογιάννη και το Μουντιάλ 2022

Κοίτα να δεις μια σύμπτωση και κάτι παιχνίδια που παίζει η ζωή. Ο άνθρωπος που ταυτίστηκε όσο κανείς άλλος με το μουντιάλ στην Ελλάδα, ο άνθρωπος που έγραψε ιστορία για αυτήν την παρουσίασή του, άνοιξε τον δρόμο, έφτιαξε το στυλ και τους κώδικες ο Γιάννης Διακογιάννης του έκανε το χατίρι η ζωή και η μοίρα και έφυγε τις μέρες του Μουντιάλ του 2022.

Άξιο το Κατάρ, άξια και η Αργεντινή, άξιο και πανάξιο το μουντιάλ του 2022

Έβλεπα χθες τον τελικό, τον ασύλληπτο αυτόν τελικό όπου δυο απίστευτες ομάδες μέσα στη λύσσα θα έλεγε κανείς για την επιτυχία πάλεψαν σαν όλα τα θηρία της ζούγκλας μαζί για τη νίκη. Κέρδισε -θα μπορούσα εδώ να δανειστώ την περίφημη φράση του Αριστοτέλη Ωνάση- «Αυτός που είχε περισσότερη ανάγκη να νικήσει. Αυτός που το χρειαζόταν περισσότερο». Και φυσικά όλος ο πλανήτης και εμείς μαζί είδαμε το ποδόσφαιρο όπως σπάνια το βλέπει κανείς ως αυθεντικά μεγάλο θέαμα επιπέδου με ποδοσφαιριστές όχι επαγγελματίες, αλλά θαρρείς παιδιά «μεθυσμένα» από την προσδοκία της δόξας που παίζουν στον χωματόδρομο και ονειρεύονται μια άλλη ζωή. Και οι Γάλλοι σπουδαίοι ήταν, αλλά οι καλές προθέσεις δεν διαρκούν. Κακά τα ψέματα, σκληρό, άλλα ο νικητής μετράει.

Και το Κατάρ όμως πρέπει να ξόδεψε πολλά, από τα πολλά έτσι κι αλλιώς περισσευούμενά του και αυτό που έφτιαξε και όπως το έφτιαξε και το έστησε απέδειξε σε όλον τον πλανήτη πως δεν είμαστε μόνο «πετρελαιάδες με λεφτά», αλλά μπορούμε να κάνουμε ότι και οι δυτικοί Ευρωπαίοι και ακόμα καλύτερα.  Δεν έχουμε μόνο λεφτά, έχουμε και τον τρόπο και τον πολιτισμό με το μέρος μας. Και η τύχη ευνόησε το Κατάρ και με όλο αυτό το υπερθέαμα, σχεδόν ξεχάστηκαν ή πέρασαν σε δεύτερη μοίρα και το Qatar Gate και όλα τα συναφή.

Άξιο το Κατάρ, άξια και η Αργεντινή, άξιο και πανάξιο το μουντιάλ του 2022. Ραντεβού σε τέσσερα χρόνια…

Γιάννης Διακογιάννης – Ήξερε τέλεια τη δουλειά του και την έκανε με πάθος, ήθος και ευγένεια

Για να επιστρέψω και να κλείσω από εκεί που ξεκίνησα, ο υπέροχος Γιάννης Διακογιάννης έφυγε στα 91 του, τις μέρες του Μουντιάλ που τις δόξασε στην Ελλάδα και τον δόξασαν κι εκείνες. Πέρα από τον μύθο του κορυφαίου, μπορώ να πω για τον υπέροχο άνθρωπο, που θα έπρεπε να είναι πρότυπο για όλες τις επόμενες από αυτόν γενιές των αθλητικογράφων, όχι μόνο γιατί ήξερε τέλεια τη δουλειά του και την έκανε με πάθος, ήθος και ευγένεια, αλλά γιατί το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός ήταν ΚΑΙ αυτά μέρος της βαθιάς καλλιέργειάς του, γιατί είχε αγωγή, βαθιά καλλιέργεια για πολλά πράγματα που σε πρώτο πλάνο μπορεί να μην είναι χρήσιμα στη συγκεκριμένη δουλειά αλλά μπορούν να κάνουν σε οποιαδήποτε δουλειά κάποιον άνθρωπο που τα έχει να ξεχωρίζει.

Επίσης ήξερε πότε να πει το αντίο και να το κρατήσει μέχρι τέλους και να μην παριστάνει αυτόν που πατρονάρει τους νεότερους.

Δυστυχώς για αυτόν έφυγε πρώτα η αγαπημένη του Ρίκα Βαγιάννη, κόρη της γυναίκας του από τον πρώτο γάμο, που την λάτρευε και τον λάτρευε, τόσο νέα και τόσο γρήγορα  που μας έφυγε, μετά έζησε το αντίο της πολυαγαπημένης του συζύγου Βαρβάρας και μετά έφυγε εκείνος.

Να ‘σαι καλά εκεί που πας Γιάννη…