Οι μανούρες της Σόουμπιζ, το μάθημα Κορομηλά, η μαγκιά της Κουτσελίνη και βαθεία εξομολόγηση

Φεύγει μια ζόρικη εβδομάδα κι εσύ επιλέγεις να κρατήσεις τον πιο ψαρωτικά ταλαντούχο άνθρωπο, τον Θανάση Αλευρά, στο «Τα Νούμερα» σα δροσερό νερό μετά από μέρες ανάβασης σε βουνό:

Εδώ ως Κώστας Χατζής

Και το καλύτερο (για τη γενιά μου): Εδώ, ως Μπομπ Ρος απ’τα μεσημέρια μας στην ΕΡΤ3. Αυτήν την Παρασκευή ειδικά, προσκυνήσαμε και τη guest εμφάνιση του Γιάννη Κότσιρα και ήρθε κι έδεσε το «γλυκό».

Από Κοκλώνης έως Γερμανού

Να, 2-3 τέτοια γίνονται και ξεχνάς μια ολόκληρη εβδομάδα που, τίποτα δε σου «σερβιρίστηκε» στο πιάτο. Όλα, ακόμη και τα φαινομενικά πιο «στρωτά» και εύκολα, κάπως έπρεπε να τα προσπαθήσεις διπλάσια αυτές τις μέρες. Δεν ξέρω, αν δικαιολογείται αστρολογικά, όμως τηλεοπτικά βρίσκει απόλυτα την εξήγησή του.

Για την ακρίβεια …την εφαρμογή του, όταν ο Νικόλας ο Μουτσινάς δείχνει να ξαναχαίρεται το τωρινό του «βήμα» στον ΣΚΑΪ, όσο ταυτόχρονα ανυπομονεί για το επόμενο… Ο Γιώργης ο Λιάγκας απ’την άλλη, «ξαλάφρωσε» λέγοντάς μας πως: «Ήρθε το Μουντιάλ στον ΑΝΤ1 και κάνω την εκπομπή την οποία είχα συμφωνήσει με το κανάλι, από τις 10:00 έως τις 11:30. Αυτό είχα συμφωνήσει, αυτό έχω υπογράψει με το κανάλι. Είναι η πρώτη φορά που το λέω, δεν έχει σημασία. Ήρθε το Μουντιάλ και κάνω την εκπομπή μιάμισης ώρας που πέρυσι τον Μάιο είχα συμφωνήσει με το κανάλι. Κάποια στιγμή έπρεπε να μιλήσουμε κι εμείς»…

Γενικά, οι μισοί παρουσιαστές της ελληνικής τηλεόρασης «βαριούνται» και οι υπόλοιποι είναι έξαλλοι. Αν, υποθετικά, βάλουμε τον Κοκλώνη στη μια άκρη μιας νοητής ευθείας (οριζόντιο άξονα των x, αν θυμάστε) ως την ακομπλεξάριστη DisneyLand της παρουσίασης και στο άλλο τη Ναταλία, ως τον απόλυτο Δαλάι Λάμα τηλεοπτικής ψυχραιμίας (Ναταλάι Λάμα), ενδιάμεσα πέφτει τέτοια «κλωτσοπατινάδα» που σε κάνει να αναρωτιέσαι: Είναι ακόμη Νοέμβρης… Το Μάιο, δηλαδή, όλοι αυτοί οι «ανάμεσα» τι θα κάνουν; Θα φάνε τα λαρύγγια τους;

Μάθημα: Ρούλα Κορομηλά

Και επειδή οι μανούρες στη Σόουπιτς κατήντησαν πιο συχνές κι από ανακοίνωση χωρισμού (με μισή καρδιά, αλλά κάποιος πρέπει να το κάνει – μπορεί και όχι…) απ’το «Πρωινό μας» επιλέγουμε να κοιτάμε προς τις όμορφες στιγμές την τηλεόρασης, όπως αυτή, αδέλφια:

Η Ρούλα «άκουσε» την εποχή, επανεφηύρε τον εαυτό της και κατάλαβε πως είναι εξίσου σημαντικό να τον «συστήσει» στη νέα γενιά τηλεθεατών που έμαθαν να τη σέβονται, χωρίς, όμως, να έχουν ζήσει τις ανατριχίλες που προκάλεσε σ’εμάς και τους γονείς μας. Και θέλει μαγκιά αυτό, αδέλφια: Να συγκροτηθείς, να μαζέψεις το «νερό» σου να παραδεχτείς την ορμή, τη θερμοκρασία και τη διαύγειά του εν έτει 2022 και να τη «διοχετεύσεις» στο σωστό «λούκι». Λέγεται αντίληψη, αυτογνωσία και καταλήγει σε μεγαλείο για τη Ρούλα κάθε επεισόδιο «Σπίτι με το Mega» και περισσότερο. Να, άλλη μια όμορφη ανάπαυλα στην ελληνική τηλεόραση…

Μια στα «πάνω» της και μια στα «κάτω» της η Σόουπιτς μας, λοιπόν, αδέλφια. Από εσάς εξαρτάται σε ποιά θα «μείνετε», ώστε να ξεχαστείτε κι απ’τα «δικά σας»… Είναι κι αυτή η ζέστη Νοέμβρη μήνα που μας έχει «ξύσει τ’άντερα». Ας «κουμπώσω» λοιπόν, παλιό κι αγαπημένο «Χούλα-Χουπ» από την απόλυτη Άννα και ξεκινάμε…

Κουτσελίνειος Ειρήνη

Δε λέω, ήθελα να βρίσκομαι στη γιορτή για τα «30 Χρόνια Ζήνας Κουτσελίνη» στην τηλεόραση. Δυστυχώς, για προσωπικούς λόγους που εξήγησα στη Ζήνα και κατανόησε δεν έπρεπε να παραβρεθώ. Άνθρωποι γνώριμοι, κάθε τηλεοπτικής γενιάς και ηλικίας, λαμπεροί κι «αγαπημένοι». Αγαπημένοι; Εντάξει, μη βαράτε… Αγαπημένοι για την βραδιά της Ζήνας, τουλάχιστον – από σεβασμό κι εκτίμηση στο πρόσωπό της. Η «μαγκιά» της Κουτσελίνη δηλαδή – αν με ρωτάτε – που μπορεί να διαβάσει κανείς «πίσω απ’τα πλάνα» της βραδιάς δεν είναι που τους μάζεψε όλους, αλλά το ότι τους μόνιασε, έστω για λίγες ώρες. Γιατί, αδέλφια, το πάρτυ οργανώθηκε συμβολικά την Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης. Ελα, όμως, που την ίδια μέρα ήταν και των «Ενόπλων Δυνάμεων» (δαιμόνια Κουτσελίνη).

Όχι εντάξει, μην υπερβάλουμε. Το βράδυ της περασμένης Δευτέρας στο Pasaji θάφτηκαν τα «Τσεκούρια του Πολέμου» της Σόουπιτς και κάπνισαν την «Πίπα της Ειρήνης». «Γκρεμίστηκαν τα Τείχη», σας λέω, για να υποδεχτεί η πόλη τους Ολυμπιονίκες σφιχταγκαλιασμένους. Μέχρι και για ποτό πήγαν μετά, οι «Δαφνοστεφανωμένοι», σου λέει. Έως την επόμενη μέρα, τη λήξη της εκεχειρίας και την επιστροφή στα χαρακώματα της Σοουπίτς…

Σκέψεις Χρωστούμενες απ’την Τετάρτη…

Στραβός είν’ο γυαλός, στραβά αρμενίζουμε, ή μήπως θεωρούμε πως δεν καταλαβαίνετε εσείς, αδέλφια; Σας είπα ότι θα το σκεφτώ απ’την Τετάρτη και τα #Reminders μας. Ευχαριστώ και για τα μηνύματά σας που βοήθησαν πολύ στα συμπεράσματά μου. Φταίει ο χώρος μας που στηρίζεται στη ματαιοδοξία και το ψώνιο; (Προσέξτε: Δεν τα αναφέρω προσβλητικά, αντιθέτως τα θεωρώ εργαλεία απαραίτητα στη δουλειά μας, αν χρησιμοποιηθούν συνετά). Φταίει η σύντομη διάρκεια των συνεργασιών που είναι έντονες, αλλά λήγουν μετά από 1-2 σεζόν κατά μέσο όρο – οπότε πού να προλάβει να «χτιστεί» σχέση; Φταίει ο ανταγωνισμός που πλέον, μετριέται σε ποσοστά τηλεθέασης ανά λεπτό; (Το φαντάζεστε; Την ώρα που μιλάει κάποιος στην τηλεόραση μπορούμε να δούμε, αν ανεβάζει, κρατά σταθερά, ή ρίχνει τα «νούμερα»). Μήπως απλά, τα Μ.Μ.Ε. συγκεντρώνουν ανθρώπους που δε χωνεύουν και δε χωνεύονται; Κι αν είναι έτσι, αυτό συμβαίνει και σε άλλους χώρους εργασίας και μεγεθύνεται, λόγω της δημοσιότητας, ή μόνο εμείς είμαστε μια εμπόλεμη ζώνη – ειδικά φέτος;

Κουραφέξαλα, αδέλφια… Όλα τα παραπάνω ισχύουν, τίποτα όμως περισσότερο απ’το άλλο. Η μόνη διαφορά στην ταλαίπωρη Σόουπιτς είναι η έλλειψη συνέπειας λόγων και πράξεων που καταντά ψευδαίσθηση ότι δεν το παίρνει κανείς σας χαμπάρι. Με λίγα λόγια, παντού πάνω-κάτω συμβαίνουν αυτά, αλλά υπάρχει μια σχέση αιτίου-αιτιατού… Στον υπόλοιπο κόσμο: Τσακωθήκαμε; Δε μιλάμε και θαβόμαστε, μέχρι να συζητήσουμε και τα βρούμε. Βριζόμαστε πισώπλατα; Αποφεύγουμε ο ένας τον άλλο. Αδικηθήκαμε από κάποιον, ή μας έβλαψε; Του τη φυλάμε. Μπορεί να μην ακούγονται ευχάριστα αυτά που γράφω, αλλά αποτελούν τη φυσιολογική σειρά των πραγμάτων μέχρι την τελική τους, έκβαση. Δύσκολες καταστάσεις που απαντώνται σε κάθε ανταγωνιστικά περιβάλλοντα.

Όχι όμως, αδέλφια… Στον χώρο μας δε γίνεται έτσι και αυτό αποτελεί το βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα – συμπέρασμα που λαχταρώ να βγάλω απ’την περασμένη Τετάρτη… Στον (δικό μας) «Κόζμο της Σοουπίτς», λοιπόν: Τσακωνόμαστε και φιλιόμαστε, βριζόμαστε και φωτογραφιζόμαστε, χλευάζουμε τον άλλον και την επόμενη μέρα τον καλούμε στην εκπομπή μας να μας πει τα χρόνια τα πολλά. Τον βλάπτουμε, ή τον υπονομεύουμε και το βράδυ τον καλούμε στα γενέθλιά μας. Και όλα αυτά, χωρίς να τα έχουμε «βρει» σαν άνθρωποι, πρωτύτερα. Για να μη μιλήσω για τους χειρότερους που «κανονίζουν» να λύσουν τις παρεξηγήσεις τους, στον «αέρα».

Κακό δεν είναι να μαλώνεις, ούτε να «θάβεις» κάποιον, ας είμαστε ρεαλιστές (κακό είναι δηλαδή, αλλά να μην κάνουμε ότι δε συμβαίνει). Να σας το γράψω και πιο κυνικά; Σε ένα άκρως ανταγωνιστικό περιβάλλον, προφανώς ο επαγγελματικός σου, «θάνατος» σημαίνει τη δική μου «ζωή». Κακό και μάλιστα, επικίνδυνο είναι να μην ακολουθείς μια σειρά στην ψυχή, το ήθος και τη σκέψη σου (για τη δική σου, υγεία): Να μαλώνεις, να βρίζεις, να αμύνεσαι, ή να επιτίθεσαι και στο τέλος να «τα βρίσκεις», ή και όχι. Κακό είναι να μην έχει βάρος η άποψη, ο λόγος και η συμπεριφορά σου αλλάζοντας κατά πώς ο άνεμος φυσά.

Ξέρετε γιατί; Όχι για να μη σε πουν μαλάκα (όλους μας λένε). Αλλά γιατί χάνεις τον εαυτό σου στο τέλος. Απ’τις πολλές «κωλοτούμπες» ξεχνάς ότι η κανονική σου στάση σώματος είναι η όρθια. Απ’την ασυνέπεια λόγων και πράξεων κι απ’την εναλλαγή εχθρών-κολλητών ανάλογα με το event, αλλοτριώνεσαι αργά η γρήγορα, όσο και να το αποφεύγεις. Θέλω να πω ότι, όσο συγκροτημένος κι αν είσαι κάποια στιγμή θα το «χάσεις» απ’τους πολλούς «εαυτούς» και θα ξεχάσεις τον δικό σου. Σκεφτείτε στον δικό μας χώρο που η έλλειψη συγκρότησης είναι μέρος του job-title.

Εσείς, Εγώ και οι «Άλλοι»…

Με αφορμή λοιπόν το πάρτυ τη Ζήνας, τις κατά καιρούς τοποθετήσεις «συναδέλφων» και «φίλων» όχι με βάση τη γνώμη και την εμπειρία, αλλά το συμφέρον τους την τρέχουσα σεζόν που φτάνει μέχρις, ακόμη και στο να λένε ψέματα, μα και μετά το «φεγγάρι» της Κατερίνας αυτή την εβδομάδα να έρθει η σειρά μου να «τ’ακούσω», θέλησα να εξετάσω τα παραπάνω για τον χώρο μας και τη θέση μου σ’αυτόν.

Επιλέγω λοιπόν, ν’αγαπώ τη δουλειά μου, να την κάνω ασταμάτητα σε βάρος της προσωπικής μου ζωής (δεν «κλαίγομαι», το θέλω). Να την κάνω έχοντας στο μυαλό εσάς και δευτερευόντως τον εαυτό μου (με σκοπό, εν τέλει, να είναι και επικερδής, γιατί – κακά τα ψέματα – βιοπορίζομαι από αυτήν). Συνειδητά, έχω καλή πρόθεση για όποιον «συναντώ», ή συνεργάζομαι θέτοντάς τον μάλιστα, «υπό την προστασία μου», χωρίς καν να το ζητήσει – όποιος τον πειράξει, πειράζει εμένα. Διαλέγω τέλος, να σέβομαι τον λόγο, την υπογραφή και τους εργοδότες μου και να απολαμβάνω κάθε στιγμή «αέρα». Αυτά ακριβώς – τίποτ’άλλο.

Στο πλαίσιο αυτό, αν με βλάψεις αναίτια, ή αν αδικήσεις κάποιον μπροστά μου, θα με βρεις «απέναντι» – και θα με βρεις απέναντι με διάρκεια και συνέπεια, μέχρι ν’αλλάξει κάτι (μου εξηγήσεις-ζητήσεις συγγνώμη, ή αποκαταστήσεις την αδικία που λέγαμε). Μέχρι τότε, μπλοκ και αλλαγή πεζοδρομίου, για να μην την «ξαναπατήσω» και γενικά, επειδή θα ήμουν μαλάκας αν εξαμάρταινα δις. Λοιπόν: Δε θα κάνω like, δε θα φωτογραφηθώ μαζί σου, δε θα το αρνηθώ δημόσια και δε θα το ξεχάσω (όχι εκδικητικά, αλλά για πρόληψη). Έτσι επιλέγω εδώ και 16 χρόνια ραδιοφώνου και 15 τηλεόρασης να κινούμαι αδέλφια, για δυό λόγους: Για να μπορείτε να με ψυχολογείτε απ’το πρώτο δευτερόλεπτο «αέρα» (είναι γνωστό ότι δε μπορώ να κρυφτώ) και για να μπορώ να κοιμάμαι απ’τις 20:30 μέχρι τις 04:50 σερί και νηφάλια.

Μπορεί αυτό να «φταίει» που δεν είχα τις ευκαιρίες που μου αξίζουν (όπως τόσο τιμητικά ανέφερε ο Ανδρέας Μικρούτσικος). Μπορεί όντως, οι 16 ώρες καθημερινής δουλειάς με πυρετό, βγαλμένο ώμο, χωρισμένος, ή έχοντας χάσει τους γονείς μου σε 6 μήνες να μην αποτελούν πολλή δουλειά για την Κατερίνα. Μπορεί τέλος πράγματι, τα χαμηλά νούμερα του Smartface στο Mega να επισκίασαν όλες τις άλλες προσπάθειες που παρουσίασα, ή συμμετείχα και πήγαν από καλά, μέχρι τέλεια, ανάλογα με την εποχή και τις συνθήκες. Ίσως αυτό το τηλεπαιχνίδι δρόμου που είχε γυριστεί κατακαλόκαιρο και έπαιζε τα χειμωνιάτικα βράδια στο Mega να ήταν η αποτυχία μου σ’αυτά τα 15 χρόνια που δε δικαιούμαι οδηγώντας τον φίλο μου, Γρηγόρη Γκουντάρα να μιλήσει για χαμηλά νούμερα σε όσες ευκαιρίες μου δόθηκαν. Δε βαριέσαι…

Εβδομάδα ήταν και Πέρασε…

Στο θέμα μας: Δόξα τω Θεώ, αδέλφια μου, δείξατε αυτήν την εβδομάδα ότι, λόγω του ραδιοφωνικού Mappes Show; Λόγω της όμορφης συνάντησής μας, μέσα από κείμενα της ψυχής μου που μοιραζόμαστε χάρις το YouFly.com; Λόγω της γνωριμίας και τις παρέας που κάνουμε ανελλιπώς κάθε σεζόν; Λόγω του ότι καταλαβαίνετε πως νιώθω από ένα πλάνο, ή ένα «Καλημέρα Μάππες μου» στο ραδιόφωνο; Ό,τι και να ισχύει, μου δείξατε πως δε χρειάζεται ν’ασχοληθώ με το συγκεκριμένο περιστατικό. Γι’αυτό και αποφάσισα κάτι άλλο, αδέλφια. Τι; Μα, αυτό που κάνουμε τόσο καιρό απ’τα «FlyNews» και την παρέα μας. Να «τσιμπήσω» την αφορμή του συγκεκριμένου γεγονότος (άβολο που με αφορά, αλλά τι α κανς; Α κατς α μαλώης;) και να παρατηρήσουμε λίγο τα Μ.Μ.Ε., τα Social Media, τη λειτουργία τους, αλλά και τον χώρο της Σόουπιτς, όπως όμως και τη δική μου θέση σ’αυτά. Ορίστε, λοιπόν, λίγες σκέψεις ανάκατες:

• Ιδανικό είναι να ζούμε απ’αυτή τη δουλειά και όχι να ζούμε ΣΕ αυτήν.
• Συνεπές είναι να μη βρίζουμε κάποιον δημόσια και την επόμενη μέρα να τον καλούμε σε μια εκπομπή.
• Τα SoMe και ειδικά το Twitter έχουν δύναμη.
• Συνετό είναι να μην επικοινωνούμε με κάποιον που δεν πήραμε ούτε για χρόνια πολλά, επειδή το ζήτησε το αφεντικό μας. Η σεζόν τελειώνει τον Ιούνιο, οι άνθρωποι και η ακεραιότητά τους παραμένουν και τους επόμενους μήνες, εκτός στούντιο.
• Όλες οι διαφωνίες λύνονται, ειδικά ανάμεσα σε ανθρώπους που γνωρίζονται από παιδιά και απ’την «καλή» και απ’την «ανάποδη». Ποτέ, όμως, στον «αέρα». Δεν είναι όλα προς πώληση, ούτε καν προς έκθεση – για όνομα του Θεού.
• Όσοι έχουν φάει πλοκ στα SoMe από μένα (δεν είναι τόσοι πολλοί, όσοι ακούγεται) ξέρουν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ τι συνέβη. Δεν είμαι κανας τρελός να ξυπνάω ένα πρωινό και να αποκλείω κόσμο απ’την επικοινωνία που είχαμε, έως τότε. Προφανώς, φάνηκαν μαλάκες και προφυλάσσω τον εαυτό μου. Το ίδιο δικαιούνται (για να μην πω, οφείλουν) να κάνουν κι εκείνοι ως προς εμένα.
• Είναι όμορφο και απελευθερωτικό να ζητάς «συγγνώμη» και να λες «ευχαριστώ» περισσότερες φορές απ’ό,τι ο Γιώργος Αυτιάς λέει «Ελάτε» σε καλεσμένους του που μακρυγορούν.
• Περνάω τέλεια με τους συνεργάτες μου, μπροστά απ’τις κάμερες, όλα αυτά τα χρόνια. Παρέα όμως, κάνω μ’ εκείνους πίσω από αυτές.

• Σ’όλα μου τα χρόνια, άλλαξα 2 κανάλια και 2 ραδιόφωνα (3 μαζί με το Mad που ξεκίνησα και τώρα δουλεύω, άμα λάχει). Από καμία συνεργασία δεν έφυγα, λόγω τσακωμού. Παρόλα αυτά ισχύει το παρακάτω:

• «Κατουρήθηκα» λίγο απ’τη χαρά μου που ο Ανδρέας Μικρούτσικος με την εμπειρία, την ιστορία, το μυαλό, τη μόρφωση, την καλλιέργεια και τους «αγώνες» του μίλησε τόσο τιμητικά για μένα (χωρίς να έχουμε ποτέ συναντηθεί).

Πώς τά ‘φερε η κουβέντα… Ξεκινήσαμε απ’τα «30 Χρόνια Τηλεόρασης της Ζήνας Κουτσελίνη» για να καταλήξουμε να σας συστήνομαι κι εγώ απ’την αρχή – και δεν είμαι ούτε καν το δαχτυλάκι της Ρούλας που το έκανε, όπως λέγαμε παραπάνω. Όλα, ωστόσο, σχετικά, όσο και άσχετα μεταξύ τους, αδέλφια. Απ’την Τετάρτη και τα «Reminders» μας αναρωτήθηκα, αν παίζει κάνα ρόλο στις επαγγελματικές σχέσεις το ότι «ήπιαμε ένα κρασί», ή «μπήκα σπίτι σου», όπως ίσχυε παλιά… Δείχνει να είναι η απάντηση, αρνητική. Αν με ρωτάτε όμως, προτιμητέο είναι να σεβόμαστε όλοι οι επαγγελματίες των Media ότι μας βάζετε στο δικό σας σπίτι κι ύστερα όλα τ’άλλα. Όσο για τα «φαγώματά» μας; Είτε τα βρούμε, είτε δεν τα βρούμε, στου Σιανίδη θα βρεθούμε, αδελφές μου.

Κουιζάρα

Και φύγαμε για τη σημερινή Κουιζάρα μας:

Ποια παρουσιάστρια εκμεταλλεύεται την εύνοια εκείνων που παίρνουν τις αποφάσεις, έχοντάς τους σε «ανοιχτή ακρόαση» να απομακρύνουν όποιον πίσω απ’τις κάμερες την ενοχλεί κάθε τρεις και λίγο; Πσυχούλα…

Ένα Τραγούδι – Επίλογος

Ελπίζω να μη σας «ζάλισα» σήμερα και να κάναμε την ωραία παρέα που έχουμε συνηθίσει τις Κυριακές μας, αδέλφια. Κλείνω με το αγαπημένο μου τραγούδι που πρέπει να σας έχω αφιερώσει 4-5 φορές από αυτό μας, το βήμα. Είναι όμως στην καρδιά μου και μου θυμίζει τη μητέρα μου που κάτι τέτοιες εβδομάδες μου λείπει πολύ να βρίζει όποιον με ζορίζει, χωρίς καν να καταλαβαίνει γιατί… «Let Her Go» από Passenger και τα λέμε την Τετάρτη, αδέλφια μου: