Η «Κιβωτός», η νέα συμφιλίωση στο J2US, η Ζήνα Κουτσελίνη και ο ΑΝΤ1+

Είστε κι εσείς σ’ αυτή τη φάση που, απ’ τη μια «διψάτε» να ενημερωθείτε για κάθε λεπτομέρεια της υπόθεσης της «Κιβωτού», ανακαλύπτοντας καινούριες βαθμίδες «πτώσης απ’τα σύννεφα» και ταυτόχρονα παρακαλάτε να μην ακούσετε άλλα; Και στο δικό σας, μυαλό το «πες μου, σε παρακαλώ, αν αληθεύουν όλα αυτά» συνυπάρχει τόσο αντιφατικά με το «μη συνεχίζεις, στεναχωριέμαι»; Δε θα γράψω (πάλι) για τη δημοσιογραφική κάλυψη του θέματος από δικαίους και αδίκους, σχετικούς και άσχετους, ψυχαγωγικούς, ενημερωτικούς και «τηλεοπτικούς κενταύρους» (απ’τη μέση και πάνω, επικαιρότητα, απ’τη μέση και κάτω, μουχαμπέτι). Ας κάνουν ό,τι θέλουν και όπως έμαθαν (ή τους μάθατε με την τηλεθέασή σας) στις υποθέσεις «Πάτρας», «Γλυκών Νερών» και «Κολωνού».

Δε με νοιάζει, να φανταστείτε, ούτε το πόσο κορόιδο «πιάστηκα», στηρίζοντας την «Κιβωτό» απ’την δημιουργία της, αν οι καταγγελίες αποδειχθούν αληθείς. Ξέρετε γιατί; Γιατί εδώ, μιλάμε για παιδιά και τις ψυχές τους – φτάνει να περιστρέφουμε τα πάντα γύρω απ’τον εαυτό μας. Σ’αυτή τη φάση, λοιπόν, με ενδιαφέρει μόνο η ουσία: Το καλό των παιδιών από εδώ και πέρα και η τιμωρία των ενόχων, το αμέσως επόμενο λεπτό που θα αποδειχθεί αν οι καταγγελίες ευσταθούν. Θεέ μου, πώς φτάσαμε ως εδώ; Πόσο λάθος πήγαν όλα;

Μετά από αυτό, όλα φαίνονται τόσο «μικρά»… «Μικρά» τα Reminders σήμερα, λοιπόν, αδέλφια, ως ένδειξη σεβασμού προς αυτά τα παιδιά. Για ποιο πράγμα να γράψω; Για τη φίλη μου τη Σταματίνα που όλους τους φιλιώνει; Για τη Ρούλα που, πράγματι, επανασυστήνεται κάθε Σάββατο και περισσότερο στον κόσμο της αλλά και στους νεότερους μέσα απ’το “Σπίτι με το Mega”; Για την εμφάνιση των Μαυρίκιου-Ιλάειρας το περασμένο Σάββατο στο J2Us που τους δόξασε ως δύο ανθρώπους, οι οποίοι το διασκεδάζουν πραγματικά και «τσαλακώνονται»; Για τον Κανάκη που μπέρδεψε τα παιδιά με τα εγγόνια του Λευτέρη Πανταζή; Όλα σημαντικά και χαριτωμένα στον κόσμο της Σόουπιτς. Αυτή την εβδομάδα, όμως, σα να φαίνονται εκτός τόπου και χρόνου, αδέλφια μου…

Ας μην «ακυρώνω» όμως το χαρακτήρα του Τεταρτιάτικου ραντεβού μας. Ας «κουμπώσουμε» κομματάρα για να μαζέψουμε τα #Reminders αυτής της εβδομάδας. Όχι για να ξεχαστούμε, γιατί δε θα το ήθελα σ’αυτήν την περίπτωση. Περισσότερο, για να κάνουμε παρέα, περιμένοντας τα νεότερα, αλλά και τον καλύτερο κόσμο γι’αυτά τα παιδιά (είτε μας συμπεριλαμβάνει, είτε όχι).

“I Can See Clearly Now” από Jimmy Cliff, αφιερωμένο, αδέλφια μου και ξεκινάμε:

#Reminders – Κι αυτή τη βδομάδα λοιπόν, να θυμάμαι:

• ότι χθες το πρωί κατέθεσα την πρώτη μήνυση στη ζωή μου. Έπρεπε να με δείτε στο προαύλιο των Δικαστηρίων της πρώην Σχολής Ευελπίδων – πιο ψαρωμένος κι από μοντέλο (χωρίς τη μάνα του) μπροστά στην Καγιά. Πάλι στο μυαλό ήρθαν τα λόγια της δικής μου μητέρας, της κυρα-Γιωργίας που, σε τέτοια περίπτωση θα αναφωνούσε με αποστροφή: «Δεν είμαστε μαθημένοι εμείς, σ’αυτά τα πράγματα» – για όλα υπάρχει η πρώτη φορά, μαμά. Όπως πρέπει να υπάρχουν και όρια αντικειμενικά στο τι λέγεται, ή γράφεται – διαφορετικά είμαστε και φαινόμαστε ραδιο-τηλεοπτικο-διαδικτυακή ζούγκλα. Ξέρετε, αδέλφια μου ότι ανέκαθεν απαντώ σε όλους (όχι από θράσος, αλλά γιατί ξέρω την καλή μου πρόθεση επιδιώκοντας να την εξηγήσω όσον αφορά κάτι που έκανα, ή είπα, δημόσια). Μη νομίζετε… Κι εγώ απ’την πλευρά μου, γνωρίζω ότι «τσαντίζω» κάποιες φορές – όλα στο «παιχνίδι» είναι. Σε πράγματα, όμως, που δεν αποτελούν παιχνίδι (ή μέρος του) είμαι απόλυτος και δεν αφήνω περιθώρια, ούτε καν να υπονοηθούν. Εναντίον μιας τέτοιας περίπτωσης χρειάστηκε να κινηθώ άμεσα νομικά και δε θα διστάσω να το επαναλάβω στο μέλλον, χωρίς δεύτερη σκέψη.
• ότι (σύμφωνα με τον ίδιο) επίκειται νέα δημόσια «συμφιλίωση» δια χειρός Νίκου Κοκλώνη κάτω απ’το πρωτοχρονιάτικο γκι του μεγάλου τελικού στο J2Us. Ο Νικόλας που θέλει να «κρατηθεί», μα η χαρά δεν τον αφήνει, έδωσε ένα tip ότι τη συμφιλίωση θα συνοδεύσει το «Επιτέλους» της Καίτης. Η στήλη λοιπόν, θα τολμήσει δυό μαντεψιές, μια λίγο πιο πιθανή και μια απ’τη «Σφαίρα της Φαντασίας» (μου) – αν και στο “Koklonisverse” όλα είναι εφικτά:
• ότι η μουσική συνύπαρξη: «Καίτη Γαρμπή – Έλλη Κοκκίνου» αποτελεί την πρώτη μας, μαντεψιά, αν και δε θεωρώ πως υπάρχει κάποιο θέμα μεταξύ τους στην πραγματικότητα. Παρόλα αυτά, λόγω του γνωστού «αστικού μύθου» που, ακόμη κι αν αληθεύει, έχει πλέον «παραγραφεί» το πρώτο τους ντουέτο έβερ στη σκηνή του J2Us αποτελεί πρόκληση για τον Νίκο και μια ωραία στιγμή για τις δύο κορυφαίες τραγουδίστριες.
• ότι η στήλη ποντάρει και ένα 2εύρω στο «Μαζωνάκης – Γαρμπή» έτσι για την αλητεία.
• ότι η Ηλιάνα Παπαγεωργίου φωτογραφήθηκε να τηγανίζει αυγά, τόπλες. Δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα «βγάλει» σε κανα καγιανά…
• ότι η Ζήνα Κουτσελίνη μου θυμίζει τη γιαγιά μου την Αλεξάνδρα που μάζευε όλη την οικογένεια ανήμερα της Πρωτοχρονιάς για το ετήσιο γεύμα. Όλοι ανταποκρινόμασταν στην πρόσκληση της με χαρά, περνούσαμε καλά κι αγαπιόμασταν. Έφυγε η γιαγιά και δεν ξαναμαζευτήκαμε ποτέ…
• ότι το ελληνικό «The Crown» μπορεί να γίνει. Το γράφουμε τώρα, μας ευχαριστείτε μετά: Θα λέγεται «Το Καστρί» και θα τα έχει όλα – και κάτι παραπάνω…
• ότι αυτό που συνέβη με την «κλασική περίπτωση βλάβης» του ANT1+ την πρώτη μέρα μετάδοσης του Μουντιάλ του Κατάρ ήταν για το «μάτι» και όλα θα ξεπεραστούν – μπορεί και όχι. Σε κάθε περίπτωση, πόσο «Ελλάδα» μύρισε με όλο αυτό το σκηνικό, ρε αδέλφια μου; Γι’αυτό, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Ναταλίας Ανδρικοπούλου, μεταφέρονται όλοι οι αγώνες στην ελεύθερη συχνότητα του ΑΝΤ1. Δεν είμαστε εμείς για πλατφόρμες και αούα, μωρέ Έλληνες. Έτσι πάει: «Πίτσα, Μπάλα, Αγωνία και TV Μακεδονία»
• ότι η στήλη της Φωτεινής Ψυχίδου «Τι Ψυχή(δου) θα Παραδώσεις» είναι πρωτότυπη, ευρηματική και αρκούντος, οριακή (μέχρι να «στραβώσει» κανας καλεσμένος). Γι’αυτό βέβαια, υπάρχει το μοντάζ. Σε κάθε περίπτωση, respect για το τόλμημα της Φωτεινής, αλλά και τη διάθεση των συνεντευξιαζόμενων να «τσαλακωθούν».
• ότι τη μέρα που θα πάρει οποιαδήποτε παρουσιάστρια από τις καλεσμένες στα «30 Χρόνια της Ζήνας Κουτσελίνη στην Τηλεόραση», μια συνάδελφο να της πει συγχαρητήρια για τα υψηλότερα νούμερα τηλεθέασης που έκανε, εγώ θα ντυθώ Κανάκης και θα δουλέψω όλη τη σεζόν.

Επίλογος, Ή Αλλιώς: Ένα Κρασί Μαζί…

Πολλές σκέψεις πέρασαν την τελευταία εβδομάδα απ’το μυαλό μου για τον χώρο που αγαπώ και εργάζομαι, αδέλφια. «Χεστήκαμε», θα μου πείτε… «Δεκτόν», θα απαντήσω. Άλλωστε, παραδεχτήκαμε και στον πρόλογό μας, ότι το ζοφερό κλίμα των ημερών κάνει τέτοιου είδους συζητήσεις να μοιάζουν άκαιρες και παράταιρες. Ας το αφήσουμε, λοιπόν, εδώ για σήμερα με μια σκέψη: «Χέσε» το αν έχεις συνεργαστεί με κάποιον – οι συνεργασίες (όπως και οι σεζόν) γεννιούνται και πεθαίνουν σε τέρμινα 24 ωρών, σαν τις πεταλούδες… Το ότι έχει μπει ο ένας στο σπίτι του άλλου, ή – όπως έλεγαν οι παλιοί – «έχετε πιεί κι ένα κρασί», δε μετρά καθόλου; Είναι έτσι και στις δικές σας δουλειές; Περιμένω τις απαντήσεις σας, αδέλφια, μέσω της Τεταρτιάτικης «επικοινωνίας» μας και επανέρχομαι στο θέμα την Κυριακή με τα «FlyNews». Μέχρι τότε, «κουμπώνω» τραγουδάρα από φοβερή metaverse-συνεργασία Σταμάτη Γονίδη-Julian Marley (γιού του Bob Marley) που κάνει Αργυρό-50 Cent να μοιάζουν Μαzoo & the Zoo #σόρυ #νοτσορυ. Φύγαμε για «Μόνος μου, Μπορώ»…