Κόκκινο Ποτάμι: Η κριτική του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη

Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει την κριτική του για τη σειρά του OPEN, «Το Κόκκινο Ποτάμι – Η συνέχεια», που σκηνοθετεί ο Μανούσος Μανουσάκης.

Ο Μανούσος Μανουσάκης ξέρει…

Ο Μανούσος Μανουσάκης ξεκίνησε από το σινεμά και με τη γέννηση της ιδιωτικής τηλεόρασης πέρασε εύκολα προς τα εκεί και για αρκετά χρόνια υπήρξε ένας από αυτούς που στον τομέα της μυθοπλασίας ειδικά και μάλιστα των δραματικών σειρών, έβαλε σωστά θεμέλια για σειρές που μπορούν να συνδυάσουν την εμπορικότητα με την ποιότητα χωρίς κόμπλεξ…

Αν θυμάμαι καλά μαζί με τον Κοκκινόπουλο και τον Κουτσομύτη έστησαν και στήριξαν τη δραματική μυθοπλασία στην ιδιωτική τηλεόραση.

Ο Μανούσος Μανουσάκης ξέρει να διηγείται μια ιστορία, ξέρει να κινήσει ανθρώπους, να διδάξει ηθοποιούς, να δώσει στυλ και ατμόσφαιρα, να ψυχαγωγήσει, να συγκινήσει και μάλιστα χωρίς αυτό να είναι κάτι κούφιο…

Ο Μανούσος Μανουσάκης είναι το μεγάλο ατού και αυτής της παραγωγής

Ο Μανούσος Μανουσάκης πάλι είναι το μεγάλο ατού και αυτή τη φορά. Βάζει τα δυνατά του, κρατάει τα πάντα σε ένα επίπεδο και με ένα μέτρο και με την βοήθεια καλών στην πλειοψηφία τους ηθοποιών μας πάει στα χρόνια των δυο πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα τότε που χτίζονταν η Ελλάδα κα συγχρόνως αποδεκατίζονταν ο ελληνισμός της από εκεί πλευράς του Αιγαίου.

Ο Μανούσος Μανουσάκης λοιπόν είναι το μεγάλο ατού της παραγωγής του OPEN «Το Κόκκινο Ποτάμι – Η Συνέχεια» που μεταδίδεται κάθε Κυριακή στις 21.00 και δεν είναι η δουλειά που κάνει πίσω από την κάμερα με τη σκηνοθεσία είναι και το άγχος ότι τα λεφτά είναι περιορισμένα και η παραγωγή μικρή. Έτσι την ίδια ώρα που κάνει όλα τα άλλα προσπαθεί και να βρει λύσει, να αντικαταστήσει τις αρχικές απόψεις και να κάνει τη σειρά του να φαίνεται «πιο ακριβή» απ’ ότι είναι.

Και αυτό που λέω για τη μικρή παραγωγή και τα λιγότερα λεφτά από άλλες ας πούμε σειρές, φαίνεται καθαρά όχι μόνο στον αριθμό των κομπάρσων, αλλά και σε άλλα πράγματα όπως π.χ. ότι ενδεχομένως σε κάποιες περιπτώσεις φαίνεται σαν κάτι να λείπει, αλλά σε άλλες περιπτώσεις φαίνεται σαν να φτιάχτηκε το πράγμα λίγο πιο γρήγορα απ’ ότι ενδεχομένως και ο ίδιος ο Μανουσάκης θα ήθελε. Έτσι βέβαια αναγκάζεσαι για να μπορέσεις να είσαι στην ώρα σου και στο budget σου να κάνεις και κάποιες αβαρίες. Παραδείγματος χάρη, ενώ το έργο είναι φουλ στους ξενόγλωσσους ανθρώπους ή μάλλον στους ξενόγλωσσους ρόλους, άλλοι μιλάνε ελληνικά και άλλοι μιλάνε τη γλώσσα του ρόλου και πέφτουν από κάτω υπότιτλοι. Δεν μπορεί όμως στη διάσκεψη των Παρισίων που ήταν πρωθυπουργοί απ’ όλη την Ευρώπη να μιλάνε όλοι ελληνικά, ενώ θα έπρεπε να μιλάνε αγγλικά, γαλλικά κλπ , ενώ οι Τούρκοι μιλάνε τη γλώσσα τους και μάλιστα ήταν έξυπνα φτιαγμένο αυτό, αλλά το δύο σταθμά και το δυο μέτρα δεν ταίριαζε. Θα  έπρεπε να αποφευχθεί κάπως.

Η σειρά διαθέτει επαγγελματισμό, σοβαρότητα και μέτρο

Βέβαια υπάρχει ατμόσφαιρα και κάποιες καλές ερμηνείες υπάρχουν και έχει μέτρο… και επίσης στο μέτρο του δυνατού έχει και ωραία αναπαράσταση της εποχής…

Θα μπορούσε να είναι καλύτερο αν υπήρχαν περισσότερα χρήματα πιστεύω – αλλά αυτά τα γράφω όχι γιατί ξέρω πόσο είναι το budget της σειρά, αλλά έχοντας δει τη σειρά και αυτό που κατάλαβα είναι η έλλειψη χρημάτων στην παραγωγή-. Από την άλλη βέβαια διαθέτει ένα επαγγελματισμό και μια σοβαρότητα που δε έχουν πολλές σειρές, γιατί φυσικά είπαμε ο Μανουσάκης ξέρει τη δουλειά του και επίσης άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας. Και η σειρά του έχει ένα επίπεδο.