Αυτή τη στιγμή που γράφω τούτα τα λόγια διαβάζω για άλλο ένα τροχαίο ενός νέου παιδιού – τράπερ στην περιοχή της παραλιακής όπου ένα χρόνο πριν έχασε τη ζωή του ο Mad Clip, αργότερα ο Τζώρτζης Μονογυιός και ποιός ξέρει πόσοι άλλοι που απλά, δεν «ακούστηκαν» τόσο, λόγω δημόσιας εικόνας. Αφού πω σε όσους δεν γνωρίζουν, ότι όλα είναι καλά με το παιδί που ενεπλάκη στο τροχαίο, νιώθω την ανάγκη να σας εκμυστηρευτώ κάτι, αδέλφια…
Μπορεί να έχει σχέση με την παραπάνω αφορμή να σας μιλήσω, μπορεί και όχι. Σε κάθε περιπτωση το περιστατικό που βίωσα είναι πάντα επίκαιρο να ειπωθεί, ειδικά αν είναι να «ξυπνήσει» έστω και έναν οδηγό για το πόσο πρέπει να σέβεται τη θέση του στο τιμόνι, όταν ακόμη και η κατάσταση των δρόμων αποτυγχάνουν να το κάνουν… Είναι, λοιπόν, ξημερώματα της περασμένης εβδομάδας και επιστρέφω μέσω παραλιακής στο σπίτι. Παρατηρώ ένα λευκό αυτοκίνητο να με γυροφέρνει και υποθέτω πώς πρόκειται για ακροατή μας που θέλει να μου κάνει πλάκα που πάω με 30χλμ. Σε κάποιο φανάρι, εκεί στην «επίμαχη» περιοχή κατεβάζει το παράθυρο και μου λέει: «Ούγγα, πάμε ένα πάτημα;»
Εγώ, πέραν του ότι από «Πάτημα» μόνο του Χαλανδρίου ξέρω, οφείλω να σας πω ότι είμαι ο πιο «άμπαλος» οδηγός που έχετε γνωρίσει – γι’αυτό πάω σα κότα και προσέχω λες και οδηγώ Τ.Ο.Μ.Π. (Τεθωρακισμένο Όχημα Μεταφοράς Προσωπικού). «Όχι μεγάλε μου, σ’ευχαριστώ», απάντησα κι εκείνος αφού επέμεινε καναδυό φορές το «χώνεψε» ότι είχε να κάνει με τον «Νίκι Λάουντα των Φτωχών». Λίγο πριν φύγει με πολλή ειλικρίνεια και νοιάξιμο μου «βγήκε» να του φωνάξω: «Προσέχετε με τ’αμάξια, ρε». «Χαβαλέ μωρέ», μου απάντησε και ο νέος «φίλος μου» γκάζωσε προς τα λιμανάκια της Βάρκιζας…
Ξαναγράφω: Δεν συνδυάζω πρόσωπα, ή καταστάσεις. Δεν ήμουν εκεί και δεν έχω ιδέα τι έγινε στις τόσες περιπτώσεις δυστυχημάτων στην περιοχή που ανέφερα στην εισαγωγή μου. Αν όμως, έστω και σε μία από αυτές, ένας τύπος προσκάλεσε τον άλλον για ένα «πάτημα» και προσπέρασε μετά τη μη αναστρέψιμη μαλακία, πόσο άδικο είναι; Για ένα δευτερόλεπτο, για μια πρόκληση που έγινε αποδεκτή «στον χαβαλέ» τσάμπα και βερεσέ…
Άν σας έτυχε, ή αν σας τύχει, πάρτε μια ανάσα και αρνηθείτε, αδέλφια. Κρίμα είναι. Ούτε τ’αμάξια το αξίζουν, ούτε οι δρόμοι, ούτε καν η αδρεναλίνη της ταχύτητας, ή η ικανοποίηση μιας «νίκης». Είναι σα να βάζεις τον Μέσι να παίξει ποδοβόλεϊ με το Νότη στους βράχους της Λέρου. Και θα χάσει και θα τραυματιστεί και δε θα το ευχαριστηθούν…
Κατά τα άλλα, δεχτήκατε καταιγισμό τηλεοπτικής πρεμιέρας από προχθές. Με τις υγείες σας και καλοτάξιδοι. Τι μου δίδαξε η εβδομάδα που πέρασε να το μάθω για να μην την ξαναπατήσω; Ψήστε καφέ, βάλτε τραγουδάρα από Elvis Presley, “I Just Can’t Help Believing”:
Τα cookies βοηθούν ανώνυμα στην εύρυθμη λειτουργία της σελίδας μας. Χρησιμοποιώντας τις υπηρεσίες μας συμφωνείτε στη χρήση τους από εμάς. Πολιτική Απορρήτου - Cookies.
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply. Συμφωνώ
Discussion about this post