Γέφυρα: Η κριτική του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη για τη σειρά του ANT1+

Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει την κριτική του για τη νέα σειρά του ANT1+, «Γέφυρα».

Μου είχαν πει μια ιστορία, πως εκεί στην αρχή της δεκαετίας του ’60, ο Φιλοποίμην Φίνος της Φίνος Φιλμ είχε φέρει για πρώτη φορά στην Ελλάδα τους περίφημους φακούς του zoom. Με απλά λόγια να σας πω, πως οι φακοί του zoom σε μια κινηματογραφική μηχανή είναι αυτοί που με μία κίνηση μπορεί η κάμερα να πλησιάσει ένα πρόσωπο ή κάτι άλλο και από εκεί που είναι κάπως μακριά να βρεθεί πάρα πολύ κοντά του ή το αντίθετο. Όταν η κάμερα πλησιάζει γρήγορα και απότομα κάτι, αυτό ονομάζεται zoom in και το αντίθετο zoom out. Όμως οι σκηνοθέτες της Φίνος Φιλμ άρχισαν να το χρησιμοποιούν τόσο πολύ αυτόν τον φακό, που ο Φίνος τον πήρε πίσω και τον έδινε προς χρήση μόνο όταν του εξηγούσαν και καταλάβαινε πως ήταν χρήσιμο για το τελικό αποτέλεσμα της ταινίας. Φυσικά εκεί υπήρχε και παραγωγός. Από την άλλη το να πάρεις πλάνα από ψηλά έπρεπε να ανέβεις σε αεροπλάνο, σε ελικόπτερο ή σε κάτι πολύ ψηλά. Σήμερα βέβαια υπάρχει το drone. Σχεδόν ο καθένας μας μπορεί να έχει ένα drone και μια κάμερα, αλλά βέβαια ο καθένας δεν μπορεί να γυρίσει μια ταινία αλλά και να έχει άποψη, που και πως μπορεί να χρησιμοποιείται σωστά όλη αυτή η τέλεια σύγχρονη τεχνική υποστήριξη…

Με το drone μπορεί κανείς να γυρίσει πλάνα απ’ όσο ψηλά θέλει και οπωσδήποτε πλάνα ψηλά από τον ουρανό δίνουν μια επιβλητική εντύπωση στην εικόνα ότι και αν δείχνει η εικόνα. Από ταινία με υπόθεση έως ντοκιμαντέρ και από απλή εκπομπή μέχρι υπερθέαμα.  Από ένα σημείο βέβαια και μετά έχουν γεμίσει όλες οι εκπομπές, όλες οι ταινίες, όλα τα σίριαλ ακόμα και οι πιο απλές ταξιδιωτικές εκπομπές με ατελείωτα πλάνα από drone ακόμα και εκεί που δεν τα χρειαζόντουσαν, σε βαθμό στην αρχή λίγο με το να εκνευρίζεσαι και να σκέφτεσαι πως θα βρεις έναν τρόπο να καταρρίψεις ένα drone γιατί όλο αυτό προκαλεί και ζαλάδα στον θεατή…

Γέφυρα – Η κριτική μας για τη νέα σειρά του ANT1+

Η καινούρια σειρά της πλατφόρμας του ANT1+ με τίτλο «Η γέφυρα» έχει να κάνει με ένα πτώμα – ναι ναι πτώμα – το οποίο εμφανίζεται ακριβώς στη μέση της συνοριακής γραμμής Ελλάδας Τουρκίας -αλλά όταν λέμε ακριβώς στη μέση, εννοούμε ακριβώς στη μέση – και εκεί είναι που απορείς που δεδομένου ότι αυτή η συνοριακή γραμμή φυλάσσεται από πάρα πολλούς αστυνομικούς και στρατιώτες και από τις δύο μεριές, πως μπορεί κάποιος να αφήσει το πτώμα με τέτοια ακρίβεια στη μέση. Τέλος πάντων. Όμως μπαίνει η αστυνομία στη μέση, ή μάλλον οι αστυνομίες και των δύο χωρών για να δουν καταρχήν σε ποιον ανήκει το πτώμα και όταν λέμε σε ποιον ανήκει το πτώμα δεν εννοούμε τόσο τα στοιχεία του ανθρώπου, αλλά σε ποια από τις δύο χώρες ανήκει περισσότερο αυτή η υπόθεση και αυτός ο άνθρωπος. Έπειτα πρέπει να συνεργαστούν οι αστυνομίες των δύο αυτών χωρών με τα διάφορα άλλα που δεν έχουν σημασία και που περισσότερο θα σας ζαλίσω αν τα πω παρά θα σας βοηθήσω να καταλάβετε οτιδήποτε. Επικεφαλής ας πούμε της ελληνικής αστυνομίας σε αυτήν την ιστορία είναι μια κοπέλα που την ερμηνεύει η Μαντώ Γιαννίκου και επικεφαλής της τούρκικης αστυνομίας ο Burak Hakki.

Η συγκεκριμένη σειρά που λέγεται «Γέφυρα» απ’ ότι διάβασα είναι η ελληνική μεταφορά μιας ξένης αστυνομικής σειράς που λέγεται «BRON/BROEN» που έχει προβληθεί σε πάνω από 100 χώρες σε όλο τον κόσμο, έχει προσαρμοστεί σε έξι χώρες και έχει πάρει πάρα πολλά βραβεία. Υποτίθεται πως είναι αστυνομικό θρίλερ και προέρχεται από την Σουηδία ή κάτι τέτοιο. Φυσικά το να μεταφέρεις μια ξένη σειρά κωμική ή δραματική από μια ξένη χώρα δεν είναι εύκολο πράγμα. Όχι επειδή κάποιοι νομίζουν ότι τους αρέσει ένα σενάριο και ότι μπορούν εύκολα να το μεταφέρουν. Είναι ολόκληρη διαδικασία τόσο δύσκολη όσο και να το γράψεις από την αρχή. Πολύ περισσότερο αν το μεταφέρεις από μια χώρα σαν την Σουηδία σε μια χώρα σαν την Ελλάδα. Οι αστυνομικές υπηρεσίες μπορεί σε κάθε χώρα να είναι ανταγωνιστικές προς τις αστυνομικές υπηρεσίες μιας άλλης χώρας, αλλά εδώ οι ίδιες οι χώρες είναι εναντίον της άλλης χώρας, οι ίδιες οι κυβερνήσεις και οι ίδιοι οι λαοί τους – πολύ περισσότερο που τον τελευταίο καιρό γίνονται όσα γίνονται με την Τουρκία.

Εντυπωσιακά πλάνα και σκηνοθεσία που υστερεί στη «Γέφυρα» του ANT1+

Εδώ φοβάμαι ότι η μεταφορά δεν κούρασε, ούτε προβλημάτισε ιδιαίτερα αυτούς που το μετέφεραν και αν εξαιρέσεις ένα δυο σχολιάκια πάνω στην οξεία αντιπαράθεση μεταξύ των δυο χωρών, δύσκολα θα καταλάβαινες ότι αυτές οι δύο χώρες είναι η Ελλάδα και η Τουρκία. Αλλά και η σκηνοθεσία πέρα από εντυπωσιασμούς του στυλ πλάνα από drone ψηλά, κάμερες που τρέχουν, που κάθονται, που κάνουν βόλτα, αυτοκίνητα που τρέχουν μέσα στη νύχτα, φωτισμένα νυχτερινά πλάνα σε πόλεις, πολλά πλάνα που εναλλάσσονται και όλα αυτά δηλαδή που ένας άνθρωπος που δεν ξέρει από σινεμά και τηλεόραση τα βλέπει και εντυπωσιάζεται και λέει ”πω πω τι ωραία σκηνοθεσία που έχει”, χωρίς να καταλαβαίνει ότι καλός σκηνοθέτης είναι αυτός που μπορεί να διηγηθεί σωστά μια ιστορία, που σε βάζει στο κλίμα, σε βάζει στην ατμόσφαιρα, ξέρει να διδάσκει τους ηθοποιούς του και πως να παίζουν σωστά μπροστά στην κάμερα, αλλά και πως να έχουν όλη μια συγκεκριμένη ερμηνευτική γραμμή… Τα αρχικά που λέγαμε με τους εντυπωσιασμούς της εικόνας συνήθως σου δίνουν μια αστραφτερή ιλουστρασιόν εικόνα που μπορεί να εντυπωσιάζει έφηβους ή γενικά ανθρώπους που θέλουν σχεδόν να μην παρακολουθούν αυτό που παρακολουθούν, γιατί έχουν άλλα άποψη και θέση πάνω στη ψυχαγωγία της κινούμενης εικόνας…

Κατά τ’ άλλα η σκηνογραφία και η ενδυματολογία ήταν χωρίς καμία ιδιαίτερη άποψη, μάλλον την περνούσες αδιάφορα. Το μοντάζ ήταν αρκετά ενδιαφέρον σε σχέση με αυτό που έβλεπες, όπως και η φωτογραφία, όπως και η μουσική, ενώ ο ήχος δεν μου φάνηκε πρώτης ποιότητας. Αλλά εδώ κρατώ μια επιφύλαξη μήπως έφταιγε ο χώρος στον οποίο το είδαμε ή μήπως είχε κάποιο πρόβλημα κάποιο μηχάνημα εκείνη τη στιγμή της προβολής γιατί αυτό που εισέπραξα εγώ ήταν ένας κακός ήχος.

Μαντώ Γιαννίκου και Burak Hakki

Έχω ξαναδεί τον Burak Hakki, τον Τούρκο ηθοποιό σε άλλα πράγματα και έχω δημιουργήσει για αυτόν την άποψη πως είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός. Αλλά ούτε ο Burak Hakki μπορούσε να διασωθεί από τους ηθοποιούς αυτής της σειράς, από τους οποίους κάποιοι έτσι κι αλλιώς είναι καλοί ηθοποιοί. Αλλά εδώ δεν υπήρξε καλός ηθοποιός γιατί προφανώς ο καθένας έπαιζε με βάση τι πίστευε ότι πρέπει να παίξει και στην κορυφή αυτής της αρνητικής πυραμίδας ηθοποιών ήταν η πρωταγωνίστρια κυρία Μαντώ Γιαννίκου που η ερμηνεία της έβγαζε «μαγκιά» και «ειρωνεία»  που δεν ταίριαζαν, ούτε στην εμφάνισή της, ούτε σε αυτό που έπαιζε. Στο κάτω κάτω για να φανεί μια γυναίκα δυναμική, δεν χρειάζεται να υποδύεται τον άντρα. Στη σκηνή μάλιστα που γίνεται τηλεδιάσκεψη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας με τους επικεφαλής της αστυνομίας που λέγαμε ο Burak Hakki είχε τουλάχιστον ένα στοιχειώδες μέτρο και μια διακριτικότητα, ενώ η Μαντώ Γιαννίκου ένα στυλάκι που εμένα με εκνεύρισε – και ειδικά εγώ δύσκολα θα παραδεχόμουν έναν Τούρκο καλύτερο από έναν Έλληνα-…

Για να μην τα πολυλογώ, έτσι κι αλλιώς ένα επεισόδιο είδα, το πρώτο και δεν ξέρω πως εξελίσσεται ούτε τι γίνεται μετά, αν δεν έχουν διορθωθεί τα λάθη, φοβάμαι πως η «Γέφυρα» δεν ξέρω αν είναι γέφυρα για να πλησιάσει η Ελλάδα την Τουρκία, αλλά σίγουρα δεν είναι μια γέφυρα ούτε για να πλησιάσει η τηλεόραση το σινεμά, ούτε για να πλησιάσει μια σειρά το ενδιαφέρον του κοινού…