Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης αποχαιρετά τον Δάκη

Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης αποχαιρετά τον ταλαντούχο, αξιοπρεπή και διακριτικό Δάκη που αγάπησε όλος ο κόσμος.

«Τόσα καλοκαίρια»….

Νομίζω ότι το μεγάλο παράπονο του Δάκη τα τελευταία 15 μπορεί και 20 χρόνια, ήταν ένα παράπονο που ναι μεν είχε μια λογική βάση για να σταθεί ως παράπονο, αλλά από την άλλη αυτό που πρότεινε ο ίδιος ως λύση επειδή δεν είχε καμιά λογική σε κάνει να θέλεις να σκάσεις στα γέλια αλλά κρατιόσουν από σεβασμό. Η αλήθεια είναι πως όταν ο Γιάννης Δαλιανίδης το καλοκαίρι του 1968 ζήτησε από τον Δάκη να τραγουδήσει ένα τραγούδι του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου για τις ανάγκες της ταινίας Γοργόνες και Μάγκες, του εξήγησε πως δεν θα εμφανιζόταν στην ταινία να τραγουδήσει αλλά θα ακουγόταν το τραγούδι ενώ η εικόνα θα έδειχνε τους δρόμους τη Ύδρας και τα σοκάκια της ένα χορευτικό α λα Γιάννη Δαλιανίδη για να γεννηθεί στην ταινία ο έρωτας μεταξύ Μαίρης Χρονοπούλου και Λάκη Κομνηνού. Ο Δαλιανίδης δεν ήθελε καθόλου να εμφανίζεται ο τραγουδιστής και να πέσει όλο το βάρος στους δυο πρωταγωνιστές και στον έρωτα του που γεννιόταν. Έτσι ο Δάκης το τραγούδησε στην Αθήνα, η μαγνητοταινία στάλθηκε στη Ύδρα και έτσι γυρίστηκε η σκηνή αυτού του τραγουδιού. Που να φανταζόταν και ο Δάκης και ο Δαλιανίδης και ο Φίνος και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, πως 54 χρόνια μετά το τραγούδι αυτό θα ακουγόταν και θα ξανακουγόταν και θα αναδεικνυόταν η μεγαλύτερη επιτυχία του Δάκη, αλλά ο Δάκης δεν εμφανιζόταν να το τραγουδάει. Ο Δαλιανίδης έφτιαξε το πρώτο βίντεο κλιπ στην Ελλάδα, μόνο που δεν έβαλε καν τον τραγουδιστή. Το «Τόσα καλοκαίρια» γνώρισε τη διαχρονική επιτυχία που γνωρίζουμε και δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που θα γινόταν , κάτι τέτοιο, μια και 2 χρόνια μετά ο Στράτος Διονυσίου θα γινόταν σταρ τραγουδώντας το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» για το Ορατότης μηδέν του Νίκου Φώσκολου και επίσης εκεί δεν εμφανιζόταν ο Διονυσίου, αλλά το γκρο πλαν του Νίκου Κούρκουλου…

Δικαίως παραπονιόταν που δεν υπήρχε η μορφή του σε αυτήν την ταινία ο Δάκης, αλλά μετά άρχιζε να μου ζητάει αν γινόταν να μεσολαβήσω στη Φίνος φιλμ μήπως μπορούσε να μπει εκ των υστέρων με ψηφιακό τρόπο η μορφή του μέσα στην ταινία να τραγουδάει. Φυσικά δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο…

Ο Δάκης ήταν φανατικά αξιοπρεπής άνθρωπος

Η λέξη ταλέντο του ταίριαζε, η λέξη λάμψη επίσης του ταίριαζε, όπως και οι λέξεις επαγγελματισμός, καλή διάθεση και πολλές άλλες ανάλογες. Όμως κακά τα ψέματα η λέξη που ταίριαζε στον Δάκη όσο οποιαδήποτε άλλη, που τον έκανε να ξεχωρίζει ήταν η βαθιά αξιοπρέπεια που τον διέκρινε. Ο Δάκης ήταν φανατικά αξιοπρεπής άνθρωπος και αυτό φαινόταν από τις διαπροσωπικές τους σχέσεις και έφτανε μέχρι τον τρόπο που ερμήνευε τα τραγούδια και εμφανιζόταν στη πίστα. Ήταν αυτό που λέμε ένας άνθρωπος με αγωγή κι ήταν και Αλεξανδρινός, Αιγυπτιώτης στην καταγωγή…

Είχε χιούμορ διακριτικό, είχε έναν τρόπο χωρίς να προσβάλει κανέναν να κρατάει τη ζωή του μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και είχε τον τρόπο η καριέρα του να ταξιδεύει ανενόχλητη μέσα στις δεκαετίες χωρίς να τον χαρακτηρίσεις ξεπερασμένο ή ντεμοντέ. Ζούσε σε ένα πάρα πολύ καλόγουστο σπίτι, δεν έκανε σπατάλες, δεν έκανε αυτό που λέμε μεγάλη ζωή. Ήταν αυτό που λέμε μια αυθεντικά διακριτική παρουσία. Για αυτό και όλοι τον αγαπούσαν τον Δάκη και το κοινό και οι συνάδελφοί του, γιατί αυτή η αξιοπρέπεια που λέγαμε γινόταν αδιαπέραστο τείχος που τον προφύλασσε από τα κακώς κείμενα. Και κάπως έτσι κατάφερε να ξεχωρίσει από όλη την ποπ γενιά που άνθισε στη Ελλάδα από το 1965 έως το 1975. Ίσως γιατί ήξερε άπταιστα 6 γλώσσες, ίσως γιατί ήταν χορτασμένος, και ανάμεσα στα άλλα είχε απορρίψει ένα συμβόλαιο με μεγάλη εταιρεία στο Παρίσι για διεθνή καριέρα, ίσως πάλι γιατί, όπως μου είχε πει κάποτε όταν πήγε που λέτε στο Παρίσι και είδε πολλούς καλλιτέχνες, ανάμεσά τους και τον ξάδερφο του Ντέμη Ρούσο, κατάλαβε πως τα προβλήματα της διασημότητας που έτσι κι αλλιώς τα ζούσε στην Ελλάδα ερμηνεύοντας κάποιο ρόλο ή ένα τραγούδι, τώρα δεν θα είχε τη δυνατότητα κάνοντας ένα ταξίδι στο εξωτερικό να διαπιστώσει πως τα ίδια προβλήματα θα τα είχε παντού χωρίς να μπορεί να ξεφύγει…

Ακόμα και ο θάνατός του μετά από 4 χρόνια βασανιστικής και επίμονης μάχης, στην ουσία ήταν μια ακόμα απόδειξη της αξιοπρέπειας που λέγαμε πιο πάνω.

Πάλεψε χωρίς να σκοτίσει τον κόσμο και φροντίζοντας όλα αυτά να μην πηγαίνουν στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων και στις πρωινές εκπομπές…

Έφυγε νωρίς για τα μέτρα της εποχής στα 79 ή κατ’ άλλους στα 81 του χρόνια.

Κανείς δεν μπορεί να νικήσει την αξιοπρέπεια όταν είναι αυθεντική

Και όλη αυτήν την καριέρα σε δίσκους και εμφανίσεις την έφτιαξε ολομόναχος χωρίς την βοήθεια μιας μεγάλης εταιρείας δίσκων του ίδιου του ρεπερτορίου του ή ακόμα και της ίδια του της εποχής. Ήταν μια μοναδική μοναχική φιγούρα ο Δάκης που ούτε όμως μια στιγμή δεν τον άκουσα να μου κάνει παράπονα για οποιονδήποτε άλλον. Κατάφερε να νικήσει τον χρόνο.

Μπορεί άραγε η αξιοπρέπεια να νικήσει τον χρόνο; Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να νικήσει τον χρόνο αλλά επίσης την αξιοπρέπεια όταν είναι αυθεντική και όχι για το θεαθήναι δεν μπορεί να την νικήσει κανείς…

Καληνύχτα καλέ μου Δάκη…