Τον πρωτοείδα σε μια διαφήμιση εταιρείας κινητής τηλεφωνίας (που πήρε και βραβείο), Κι από την πρώτη στιγμή, ο Θανάσης Τσαλταμπάσης, μου θύμισε ήρωα παραμυθιού. Αεικίνητος, ζωηρός, χαμογελαστός, ονειροπόλος. Κάτι ανάμεσα σε Πήτερ Παν και Σαρλώ, σε Μικρό Πρίγκιπα και Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα. Των παραμυθιών, πάντως. Ακόμα και το χωριό απ’όπου κατάγεται έχει όνομα παραμυθένιο: Αηδονοχώρι!
Κι αν έγραφε, κάποτε την ιστορία της ζωής του, σαν παραμύθι, θα την ξεκινούσε κάπως έτσι:
“Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, σ’ ενα πανέμορφο οικογενειακο περιβάλλον, με δυο υπέροχους γονείς και μια υπέροχη αδελφή. Έπαιξα πολύ, γέλασα πολύ, είχα πολλούς φίλους και άφηνα τη φαντασία μου να κάνει μεγάλα ταξίδια”
Ο ίδιος χαρακηρίζει τον εαυτό του “ευγενικό, πεισματάρη, αγαπησιάρη, δοτικό, ζιζάνιο” . Αν δεν ήταν αυτός που είναι θα ήθελε να είναι ο Σούπερμαν, ήρωας του είναι ο μπαμπάς του, Νιώθει τυχερός για τα όμορφα, ευτυχισμένα παιδικά χρόνια που έζησε και αισθάνεται πως μέσα από τους ρόλους του ζει τις ζωές που δεν έζησε αλλά κι αυτές που ονειρεύεται να ζήσει.
Ήθελε να γίνει μπασκετμπολίστας “αλλά η φύση δεν ήθελε”, λέει και γελάει “Έπαιζα πάρα πολύ μπάσκετ, ευτυχώς όμως, γρήγορα κατάλαβα πως δεν…”. Κι έτσι ξεκίνησε να σπουδάζει μηχανολόγος μηχανικός στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας.
Παραδέχεται πως λατρεύει τα παραμύθια και πως αυτά, πάντα παίζουν ένα σημαντικό ρόλο στις δουλειές του. Ο χρόνος τον δικαίωσε, αφού έπαιξε και Εξιπερί και Λουντέμη και Τσάπλιν και Μάθιου Μπάρι…
“Κάθε έργο, όποιο κι αν είναι, το βλέπω σαν παραμύθι”, λέει ” Ποτέ δεν είδα τη δουλειά μου με φόβο ή με άγχος. Πάντα την βλέπω σαν παιχνίδι. Παιχνίδι και παραμύθι, έτσι βλέπω τη δουλειά μου. Έχω ένα ρόλο κι εγώ πρέπει να παίξω.. Είτε πάιζω Μικρό Πρίγκιπα είτε Μολιέρο. Με αυστηρούς όρους και κανόνες, βέβαια, όπως γίνεται και στα παιχνίδια. Όρους τους οποίους σέβομαι και ακολουθώ γιατί το παιχνίδι του θεάτρου είναι από τα πιο πολύπλοκα. Αλλά παραμένει παιχνίδι και έτσι θέλω να το βλέπω πάντα”
Κάτι ακόμα που ο Θανάσης αγαπάει στα παραμύθια είναι τα σύμβολα και οι συμβολισμοί. “Είναι που πρέπει να τα αποκωδικοποιήσουμε. Και μ’ αρέσει αυτό να το βάζω και στο θέατρο, παίζοντας σε πράγματα που δεν είναι μονοσήμαντα . Κουμπώνει με τη φιλοσοφία ζωής που έχω.”
“Ορμάει” με τη φαντασία του , όταν χρειάζεται, όπως λέει, επιστρατεύοντας μαζί με τη φαντασία και την παιδικότητα που διαθέτει (διαθέτει κάμποση κι απ” αυτή). Λειτουργεί και με τη λογική και με το συναίσθημα “μισό-μισό υπάρχουν στο κεφάλι μου. Συμπορεύονται”, λέει . Πιστεύει πως “η αγάπη ,ο σεβασμός και ο σεβασμός στη διαφορετικότητα δημιουργούν τις γέφυρες που ενώνουν τους ανθρώπους
Το θέατρο πάντα του άρεσε. Έπαιρνε μέρος σε παιδικές παραστάσεις ,σε ερασιτεχνικές παραστάσεις, έπαιζε και με το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης. Κι όταν τέλειωσε το Πανεπιστήμιο, κατέβηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει αυτό που, πια, ήξερε πως πιο πολύ αγαπούσε: θέατρο.
Βρήκες ανοιχτούς τους δρόμους στη ζωή και στη δουλειά σου; Ή τα δημιούργησες όλα μόνος σου, από την αρχή;
Κάπου στη μέση είναι αυτό που νιώθω εγώ πως έγινε. … Κι επειδή είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, δεν θα πω πως τα βρήκα όλα δύσκολα. Η αλήθεια είναι πως και προσπάθησα πολύ και δούλεψα πολύ, όμως τα τελευταία χρόνια δημιουργώ εγώ τοις συνθήκες για τη δουλειά μου. Έχω αποκωδικοποιήσει αυτό που με εκφράζει οπότε θέλω να πηγαίνω προς τα εκεί, είτε αυτό το ¨εκει” είναι έργα, κείμενα, ρόλοι, είτε είναι συνεργασίες. Φροντίζω λοιπόν να δημιουργώ τις συνθήκες ή να είμαι μέρος αυτών των συνθηκών.
Παράλληλα δεν μπορώ να πω πως δυσκολεύτηκα πολύ. Με εντόπισαν γρήγορα και μου ΄δωσαν να κάνω πράγματα. Βέβαια υπήρχε κι ο κίνδυνος να εγκλωβιστώ σε μια εικόνα, όμως εκεί έβαλα κι εγώ το μυαλό μου και δεν έπεσα, θέλω να πιστεύω, σ’ αυτή την παγίδα.
Να εγκλωβιστείς; Σε ποια εικόνα;
Με ήθελαν για κάτι συγκεκριμένο κι εγώ προσπάθησα να τους πείσω πως δεν είμαι μόνο αυτό. Το ζωηρό τρελούτσικο αγόρι. Ήθελα να τους δείξω πως μπορώ να κάνω κι άλλα πράγματα. Κι εκεί δυσκολεύτηκα
Είχε να κάνει με την κωμωδία ο “εγκλωβισμός” σου;
Την κωμωδία τη θεωρώ ιερό είδος και θεωρώ τιμή μου να την υπηρετώ. Μιλάω για μια συγκεκριμένη περσόνα, το παιδί που είναι πάντα ο χαβαλές της παρεας. Ίσως γιατί αυτός ήταν και ο πρώτος μου ρόλος τηλεοπτικά στο “Ευτυχισμένοι μαζί”.Με ήθελαν , λοιπόν, γι αυτή την περσόνα που εγώ είχα δημιουργήσει, όμως εγώ ήξερα πως μπορώ να δημιουργήσω κι άλλες πολλές διαφορετικές περσόνες, περσόνες.
Ευτυχισμένοι μαζί
Τι ωραίος ρόλος ο “Φώτης” στο “Ευτυχισμένοι μαζί”. Μια ολόκληρη κυβέρνηση μόνος του! Πόσο υπέροχη και επιτυχημένη σειρά. Καβάλησες καλάμι, τότε;
Δεν πιστεύω πως καβάλησα καλάμι. Είχα και έχω μια γερή και ουσιαστική βάση από τους γονείς μου. Έχω μεγαλώσει μ ‘έναν τρόπο που ποτέ δεν ένιωσα ποτέ πως καποιος είναι καλύτερος από κάποιον άλλον, σε κανένα επίπεδο και σε κανένα θέμα. Μεγάλωσα πιστεύοντας πως κάθε άνθρωπος έχει την αξία του.
Πώς αισθάνθηκες παίζοντας δίπλα σ’εναν ηθοποιό όπως ο Γιάννης Μπέζος;
Τυχερός κι ευλογημένος. Ο Μπέζος ήταν α-ψο-γος. Δίκαιος, δοτικός, απλόχερος, ομαδικός. Μου έδωσε χώρο άπλετο. Ήταν μάθημα να είσαι δίπλα του. Μάθημα ζωής και υποκριτικής.
Και κοίτα πώς έρχονται τα πράγματα να παίζεις τώρα εσύ τον Αργκάν, στον “Κατά φαντασίαν ασθενή”, ένα ρόλο που πριν κάποια χρόνια είχε ερμηνεύσει εκείνος, ο Γιάννης Μπεζος. Σε τρομάζει η σύγκριση;
Όχι, δεν με τρομάζει. και δεν το λέω με καμία επαρση. Όπως είπα και προηγουμένως δεν βλέπω με φόβο τη δουλειά μου. Αυτά τα έργα γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται πάντα και κάποιοι ηθοποιοί θα παίζουν. Εμένα στόχος μου είναι να περνάμε καλά κι εγώ και το κοινό με την παράσταση κι αν θέλει κάποιος να με συγκρίνει, αναφαίρετο δικαίωμα του. Ο καθένας στο θέατρο βάζει τη δική του υπογραφή. Έτσι κι εγώ θα βάλω τη δική μου.
“Ο κατά φαντασίαν ασθενής”
Είναι το σπουδαίο (και τελευταίο) έργο ενός κορυφαίου δραματουργού, του Μολιέρου και παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο Παρίσι το 1673, με τον ίδιο το Μολιέρο στο ρόλο του πρωταγωνιστή.
Μία από τις πιο διάσημες κωμωδίες του παγκόσμιου θεάτρου, μια δημιουργία χαράς, με υπέροχους χαρακτήρες που παρουσιάζεται για πρώτη φορά από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρούμελης, σε πρωτότυπη σκηνοθεσία και μουσική του Κώστα Γάκη, ζωντανή μουσική και πρωταγωνιστή στο ρόλο του αρρωστοφοβικού Αργκάν, τον Θανάση Τσαλταμπάση.
Ποια είναι η διαφορετικότητα της δικής σας παράστασης σε σχέση με το έργο του Μολιέρου που ξέρουμε;
Η παράσταση μας είναι θέατρο μέσα στο θέατρο. Στη διασκευή που έχει κάνει ο σκηνοθέτης μας, ο Κώστας Γάκης βλέπουμε έναν θίασο στη Γαλλία του 1673 που ψάχνει θεατρική στέγη και έργο. Ένας νέος συγγραφέας τους παρουσιάζει το τελευταίο του έργο. Το όνομά του συγγραφέα: Μολιέρος. Το έργο; μια ιστορία για κάποιον υποχόνδριο φιλάσθενο, τον Αργκάν. Καθώς ο Μολιέρος διαβάζει το έργο στο θίασο, αυτό ζωντανεύει μαζί με την εποχή του.
Στην παράσταση μας υπάρχει και μυθοπλασία και αλήθεια. Βλέπουμε πώς αυτός ο θίασος ανεβάζει το έργο σε διάφορα χωριά της τότε Γαλλίας, βλέπουμε όλο το παρασκηνιο και τις δυσκολίες, αλλά ο κορμός παραμένει το ίδιο το έργο και δίνει το στίγμα μιας ολόκληρης εποχής. Εγώ είμαι ο ηθοποιός- θιασάρχης που υποδύομαι τον Αργκάν κι αυτό δικαιολογεί και την ηλικία μου, γιατί αντικειμενικά δεν είμαι στην ηλικία του ήρωα Η παράσταση έχει τη μυρωδιά της τότε εποχής, και χωρίς να έχει τίποτα το επιθεωρησιακό, χωρίς να μπλέκει την επικαιρότητα, κλείνει το μάτι στον θεατή του σήμερα.
Κρατάτε, πέρα από το κωμικό και το τραγικό στοιχείο που είναι το”από κάτω” στοιχείο του έργου:
Ασφαλώς ναι. Για μένα κάθε καλή κωμωδία, δεν έχει σημασία αν είναι του σύγχρονου ή του κλασσικού ρεπερτορίου, εμπεριέχει τη συγκίνηση και το δράμα. Έτσι υπάρχει και στο έργο του Μολιέρου κι εμείς το στοιχείο αυτό, το διατηρούμε και το αναδεικνύουμε.
Πώς είναι για σένα να παίζεις έναν ήρωα του Μολιέρου;
Βούτυρο στο ψωμί μου! Δώσε μου ωραία κείμενα που έχουν ταξιδέψει στο χρόνο και παραμένουν τόσο δυνατά και επίκαιρα και δεν έχω τίποτα καλύτερο. Είναι σα να σου βάζει κάποιος μια σφραγίδα σιγουριάς για το καλό κείμενο και δεν έχεις να ασχοληθείς παρά μόνο με τον εαυτό σου και το πώς θα αντιμετωπίσεις και θα ερμηνεύσεις καλύτερα το καλό κείμενο.
Όσκαρ
Μετά τα μέσα του Φλεβάρη ο Θανάσης Τσαλταμπάσης θα συναντηθεί με τον Όσκαρ. Σ’ ένα έργο γραμμένο από τον Éric-Emmanuel Schmitt, θα ερμηνεύσει ένα νέο παιδί που πάσχει από μια ανίατη ασθένεια. “Όσκαρ και η κυρία Ροζ” είναι ο τίτλος του έργου, η Μαρίνα Καλογήρου θα είναι η κυρία Ροζ και το έργο είναι μια σπαρακτική και τρυφερή ιστορία που όσο κι αν φαίνεται παράξενο μιλάει για ελπίδα και για τη χαρά της ζωής.
Σκηνοθέτης ο Τσέζαρις Γκραουζίνις, και ο Θανάσης Τσαλταμπάσης δεν κρύβει τον ενθουσιασμό του γι αυτή τη συνεργασία. Ούτε καν το “παράλληλα” τον ενοχλεί. Ούτε αισθάνεται πως θα μοιράζεται. Αντίθετα βρίσκει πως το να παίζει Κατά φαντασίαν ασθενή τα Δευτεροτριτα και Όσκαρ τις υπόλοιπες ημέρες, είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον παιχνίδι, όπου ο Μολιέρος θα είναι απέναντι στον Σμιτ, το κλασσικό απέναντι στο σύγχρονο, η ζωή απέναντι στο θάνατο, το γέλιο απέναντι στο δάκρυ.
Αλίκη Βουγιουκλάκη
«Ήμουν στα μέσα της εφηβείας μου όταν έπαιξα στη Μελωδία της ευτυχίας, δίπλα στην Αλίκη. Γι αυτό τα έχω στο μυαλό μου όλα λίγο μπερδεμένα και λίγο παραμυθένια. Μεγάλωσα βλέποντας τις ταινίες της Αλίκης και δεν περίμενα ποτέ πως θα την έβλεπα κάποτε από κοντά. Και μόνο το να την βλέπω και πολύ περισσότερο το να παίζω δίπλα της , για μένα ήταν σα να ζούσα ένα παραμύθι. Έβλεπα και ζούσα τα παρασκήνια, τις κουίντες. Έβλεπα πως ο,τι και να’χεις, όταν θα βγεις στη σκηνή πρέπει να μεταμορφωθείς κι αυτό μου δημιουργούσε ένα αίσθημα μαγικό. Με μάγευε που έβλεπα μια άλλη Αλίκη πίσω από τη σκηνή και μια άλλη στη σκηνή. Ήταν σα να πατούσε ένα κουμπί και από σοβαρή κυρία γεμάτη επαγγελματισμό, μεταμορφωνόταν σε ζωηρό κορίτσι γεμάτο μπρίο. Με μάγευε. Και μ’έκανε να θέλω να μπορώ να το κάνω κι εγώ όταν μεγαλώσω. Να γίνω κι εγώ ηθοποιός».
Η σύντροφος του, ηθοποιός Αγοραστή Αρβανίτη
«Μας αρέσει και το επιδιώκουμε να είμαστε μαζί και στη δουλειά. Το θέλουμε. Δεν βαριόμαστε να μιλάμε για τη δουλειά μας. Μας γεμίζει χαρά. Φέτος είμαστε μαζί και στις δυο παραστάσεις. Έχουμε πιο πολλά πράγματα να μοιραστούμε και να κουβεντιάσουμε Έχουμε την ευκαιρία να λέμε τους προβληματισμούς μας, να διαφωνήσουμε, να επέμβει, να διορθώσει, ν’ αλλάξει ο ένας κάτι που δεν του αρέσει στον άλλο . Μόνο καλό μας έχει κάνει που είμαστε μαζί και στο σπίτι και στη δουλειά».
…Και λίγος Προυστ
Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σου; Η αισιοδοξία.
-Τι εκτιμάς περισσότερο στους φίλους σου;
-Τι θεωρείς σημαντικό στους φίλους σου;
– Τι είναι για σένα ευτυχία;
– Αν δεν ήσουν ο εαυτός σου, ποιος θα ήθελες να ήσουν;
– Ο ιδανικός τόπος για να ζεις;
– Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σου έχουν δώσει;
– Αγαπημένοι σου ηθοποιοί;
-Aγαπημένος σoυ θεατρικός ήρωας;
– Οι ήρωες σου από την πραγματική ζωή;
– Με ποιο φυσικό ταλέντο θα ήθελες να είσαι προικισμένος;
– Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;
– Σε ποια λάθη δείχνεις τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Ταυτότητα παράστασης
“Κατά φαντασίαν ασθενής” του Μολιέρου
Από το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης
Σκηνοθεσία/μουσική/απόδοση και πρωτότυπο κείμενο: Κώστας ΓάκηςΣκηνικά/κοστούμια: Κωνσταντίνος ΖαμάνηςΦωτισμοί : Στέλλα ΚάλτσουΜουσική επιμέλεια και παραγωγή: Κώστας ΛώλοςΒοηθός σκηνοθέτη: Νατάσα Κοσμίδου
Παίζουν οι Ηθοποιοί:
Αργκάν, ο κατά φαντασίαν ασθενής, Μπεζάρ ηθοποιός της εποχής: Θανάσης Τσαλταμπάσης
Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου: (Κεραμεικός) / Κάθε Δευτέρα και Τρίτη ως 1 Μαρτίου
Discussion about this post