Όσες φορές ευρίσκομαι στον Έβρο και στη Θράκη, αισθάνομαι ότι προσέρχομαι προσκυνητής σε ένα διαχρονικό προπύργιο του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.
Ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη από τους φίλους αναγνώστες για την χρήση του πρώτου ενικού προσώπου. Ως Στρατιώτης, επί 38 συναπτά έτη, χρησιμοποιούσα «πρώτο ενικό» μόνον κάθε φορά που ανέφερα την εκτέλεση της αποστολής, που μου είχε ανατεθεί – ή προκειμένου να αναλάβω ευθύνες, που έκρινα ανάρμοστο να αποποιηθώ (ή, ακόμη χειρότερα, να μετακυλίσω στους ώμους υφισταμένων μου).
Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, δεν μπορώ παρά μόνο να προσφύγω στο προσωπικό ύφος γραφής. Σκόπιμα, άλλωστε, δεν έγραψα «επισκέπτομαι τον Έβρο….». Διότι δεν νοιώθω ως «επισκέπτης» στον Έβρο, εδώ και δεκαετίες. Για να είμαι ειλικρινής, ουδέποτε ένοιωσα έτσι, ούτε καν την πρώτη φορά, οπότε η Πατρίδα και ο Στρατός μου επεφύλαξαν την τιμή να με τάξουν Ακρίτα, ως Λοχαγό, στη Νέα Βύσσα έναντι του προγεφυρώματος του “Καράαγατς”.
Έκτοτε θα ακολουθούσαν και άλλες. Έζησα για μια δεκαετία περίπου στην Θράκη και κυρίως στον Έβρο. Είχα την τύχη και την χαρά να γνωρίσω εκ του σύνεγγυς την Αλεξανδρούπολη, την Ορεστιάδα, το Διδυμότειχο, το Σουφλί, τις Φέρες, αλλά και τις μικρότερες κωμοπόλεις και τα πιο μικρά χωριά.
Ο Έβρος και η Θράκη δεν χορεύουν μπλουζ! Ούτε οι κάτοικοί τους διακατέχονται από μελαγχολία, όπως υπαινίσσεται γνωστό άσμα νεοέλληνα βάρδου.
Παρά την ορατή και διαρκή απειλή του Εχθρού του Γένους, παρά την καθ’ όλα βάσιμη διαμαρτυρία για την δυσβάστακτη ελαφρότητα των εν Αθήναις «αρμοδίων» (το τρομακτικό έλλειμμα διαχειριστικής επάρκειας, ιστορικής παιδείας και στρατηγικής) αλλά και παρά την εύλογη πικρία για την προκλητική ισοπεδωτική πολιτική ή και αδιαφορία σε πλείστες περιπτώσεις του κέντρου έναντι της Θράκης μας, διεπίστωσα ότι οι Θρακιώτες διασώζουν το φρόνημα, την αισιοδοξία και την μαχητικότητα του διαχρονικού Έλληνος.
Ξανά και ξανά, συνάντησα εδώ πρώτης τάξεως Αξιωματικούς, Υπαξιωματικούς και Επαγγελματίες Οπλίτες. Τους άριστους των αρίστων! Μυριάδες Κληρωτούς Οπλίτες, παιδιά απλών αλλά ελληνοπρεπών οικογενειών. Τον ανθό της ελληνικής νεολαίας. Με έκπληξη αλλά και μεγάλη συγκίνηση συνάντησα Εφέδρους, οι οποίοι, προδήλως, θα μπορούσαν να απαλλαγούν λόγω υγείας, αλλ’ ωστόσο προσέρχονταν ενθουσιωδώς στις ασκήσεις των μονάδων μας. Πραγματικούς Έλληνες, Ακρίτες ελευθερο-μάχους !
Στις τοπικές κοινωνίες συνάντησα ένα εκλεκτής ποιότητας ανθρώπινο δυναμικό, σε όλα τα πεδία της εργασίας, της επιστήμης και της αυτοδιοικήσεως. Με όλους αυτούς τους ανθρώπους είχα εξαιρετική συνεργασία και με τους περισσότερους αναπτύξαμε ισχυρούς δεσμούς φιλίας.
Αξιώθηκα να γνωρίσω σεπτούς Ιεράρχες, οι οποίοι, στους σύγχρονους καιρούς «μεταμοντέρνας» αποδομήσεως κάθε ιερού και οσίου, κρατούν ψηλά τα λάβαρα της Ελλάδας και της Ορθοδοξίας και τα μεταλαμπαδεύουν στις ψυχές και στις καρδιές των κατοίκων της ιερής αυτής γης.
Ανείπωτη ήταν η συγκίνησή μου σε κάθε ημέρα εθνικής μνήμης, οπότε ένοιωθα την έκδηλη χαρά και υπερηφάνεια των Εβριτών συμπολιτών μου, μόλις αντίκρυζαν τα στρατευμένα παιδιά μας να παρελαύνουν.
Και ακόμη περισσότερο αγαλλίαζε η ψυχή μου, σαν έβλεπα τα ελληνόπουλα των Δημοτικών και των Γυμνασίων να προσέρχονται στην Θεία Λειτουργία, μαζί με τις Ελληνίδες δασκάλες τους – στον αντίποδα όσων διατάσσουν διαβόητα «ινστιτούτα εκπαιδευτικής πολιτικής», «ιστορικά τμήματα» κατ’ όνομα «ελληνικών» πανεπιστημίων και λοιποί «καλαμαράδες και δημοκόποι και μπολσεβίκοι, για του ολέθρου τα έργα βαλτοί» (για να θυμηθούμε και τον – εξοστρακισθέντα, βεβαίως, από τα σχολικά βιβλία – εθνικό ποιητή Κωστή Παλαμά, ποίημα “οι λύκοι“, 1925).
Στις 14 Μαΐου, η Θράκη μας εορτάζει την απελευθέρωσή της.
Η ελεύθερη Θράκη, έστω. Σε καιρούς όχι μόνον χαλεπούς (αυτό δεν μας πτοεί, συνηθισμένοι γαρ στα δύσκολα, από πολλών χιλιάδων ετών) αλλά και λίαν πονηρούς. Καιρούς τεκτονικών δονήσεων και γεωπολιτικών ανακατατάξεων ακόμη και στο πολύ στενό μας περιβάλλον.
Παναγιώτης Φαραντάτος
Αντιστράτηγος ε.α.
